mjhpjansen's reviews
117 reviews

Het verhaal begint in 1710. De joodse Jaël bevindt zich met haar man Leib in het duistere ruim van een kaag, die midden in de nacht bezig is met de oversteek van de Zuiderzee en hen van Amsterdam naar het onbekende Friese Franeker zal brengen.
Ze wou helemaal niet mee. Ze was op haar manier gelukkig in haar Mokum, waar ze alles had was ze nodig had. Waar Joden gewoon geaccepteerd werden. Waar ze werkte in haar geliefde rupsenhuis, het botanische atelier van de beroemde Maria Sibylla Merian. Waar hun kinderen zijn achtergebleven.
Leib wilde ineens weg nadat een man in het zwartlakense pak van de gereformeerden naar hem was komen informeren. Ze kon nog even langs het atelier van Sibylla, die haar overtuigde om met hem mee te gaan. Ze had haar een opgezette salamander meegegeven, een brief voor de hoogleraar en de opdracht om de rups van een bepaalde mot te vinden. Alleen daarom is ze met Leib meegegaan, vastbesloten om terug te keren zodra het kan. Het afscheid van de kinderen en het vertrek daarna was halsoverkop. Haar schort hing zelfs nog aan de deur.

In Franeker moeten ze hun identiteit en hun manier van leven geheim houden. De samenleving is er vijandig en Joden worden er niet geaccepteerd. Jaël kan er niet aarden en wil zo snel mogelijk terug, maar dat blijkt niet zo eenvoudig. Leib heeft schulden gemaakt en kan zich niet meer in Amsterdam vertonen. Als vrouw alleen kan en mag ze niet reizen. Ze probeert geld te verdienen en zoekt naar manieren om toch terug te kunnen gaan ondanks alle tegenwerking en de gevaren. Ze is vindingrijk en werkt hard, maar ze is ook ongeduldig, nukkig en nogal lomp. Diverse pogingen mislukken, maar haar diepe verlangen om terug te keren en de zoektocht naar de zeldzame rups, haar taak van Sibylla, houden haar op de been.

Het rupsenhuis is een historische roman die deels op ware gebeurtenissen en personages gebaseerd is. Achter in het boek vind je een historische verantwoording en een verklarende woordenlijst van de gebruikte Jiddische woorden en gezegden. Dit zorgt voor extra verdieping. De gebruikte Friese woorden blijken duidelijk genoeg uit de context dus daarvoor was geen woordenlijst nodig.

Het boek schetst een duidelijk beeld van het harde leven in de 18e eeuw, het grote verschil tussen het Amsterdamse Mokum en het Friese Franeker, met name de status van Joden in beide samenlevingen. In Amsterdam konden ze gewoon hun leven leiden, in Franeker werden ze totaal niet geaccepteerd.
De ondergeschikte status van vrouwen die zonder mannelijke begeleiding en reispapieren niet konden reizen, zorgde ervoor dat de Zuiderzee wel heel erg groot was en de afstand bijna niet te overbruggen.
Jeanine de Vries heeft beide helder beschreven. Je wordt als het ware meegesleurd in de wanhoop die Jaël dagelijks voelt. Zij is niet zo'n heel fijn personage, nukkig en een beetje egoïstisch, haar eigen doelen staan altijd voorop, ze is vaak boos en ook afkeurend naar de anderen toe, maar gezien haar situatie en de tijdsgeest was dit zeer begrijpelijk. Ze heeft ook een zorgzame, zachtere kant. Haar vechtlust en doorzettingsvermogen om haar dromen na te jagen zijn bewonderenswaardig en ondanks haar stuurse karakter leef je toch met haar mee en hoop je steeds dat het haar lukt om haar doel te bereiken.

De prachtige kaft, de titel en de informatie dat Jaël voor Maria Sibylla Merian werkt, impliceren misschien dat zij een grote rol in het boek speelt. Dit is maar ten dele waar. Door Jaëls grote verlangen spelen de vrouw en haar atelier altijd in haar gedachten als hoofddoel, maar als personage in het verhaal speelt zij geen rol. Dat lijkt misschien een gemis, maar de focus ligt nu eenmaal op het leven van Jaël, haar ontwikkeling en haar volharding om te bereiken wat ze wil. Dit is grondig uitgewerkt en daardoor staat het verhaal dan ook als een huis. De overige karakters in dit verhaal dienen vooral om Jaël en haar strijd goed neer te zetten.

Het verhaal is wat grimmig en soms zelfs een beetje duister, maar er zijn genoeg lichtpuntjes en de boodschap is hoopvol. Door de prettige schrijfstijl en het gebruik van Jiddische en Friese woorden wordt je als vanzelf meegesleept in het verhaal en wanneer Jaël weer eens een tirade begint en iemand de Franse ziekte wenst, krullen je mondhoeken automatisch omhoog. Het verhaal is historisch correct, de omgeving wordt mooi beschreven en je kunt je goed inleven in Jaël en de mensen die ze ontmoet. Het zorgt voor een zeer realistisch relaas van een koppige, ambitieuze vrouw in een situatie en tijdperk waar daar nauwelijks ruimte voor was.

Jeanine de Vries werd geboren in 1979. Ze woont en werkt in Friesland en onderzocht de Joodse gemeenschap in het Amsterdam van de 18e eeuw.
Ook verdiepte ze zich in de geschiedenis van het botanische atelier van Maria Sibylla Merian voor dit boek. Deze bijzondere vrouw was haar tijd ver vooruit. Zij schilderde planten en onderzocht insecten, hun ontstaan en ontwikkeling en maakte prachtige prenten daarvan. Ze reisde met haar dochter naar Suriname voor onderzoek naar de oorsprong van insecten. Over Maria Sibylla Merian zijn diverse publicaties verschenen.

This is a very sweet story about a young girl who is from a family farm with 7 sisters. She meets a city boy who asks for a date but she thinks he is no good and says no. Next day she finds out he was a soldier. She takes him to the farm. They get to know eachother better but are they a good fit? Or will valentine be unhappy. I really enjoyed this sweet story. The setting is great with the flower market and all. I really liked Amber and Flynn and I am looking forward to get to know the family better in the next stories.

This story is supercute and funny! It says on the cover: a sweet small town romantic comedy. This is all true. The chapters are written from Rita' s point of view and then from Joey's point of view and they swap every chapter so you really get to know the main characters and their thoughts. They both work at the doggy spa and are always messing around but never too serious. Or is that just a cover? Their friend is going to get married. Rita is the maid of honour and Joey will be the best man. She wants to speak up before the wedding, thinking she would lose her chance on true love, but can she risk their friendship? No one wants to look like a fool and is it really going somewhere or is Joey just like a little kid, never able to be serious? Rita is very good at handling puppies but Joey is quite a handful!
You will love this story. It is super cute. You get to know the characters very well, you will love them. There will be awkward situations that will make you laugh out loud. I will not spoil the end ofcourse but I will tell you this: if you love dogs, good humor and sweet romance, this is one you can't miss. I have enjoyed this story a lot.

I received a free copy of this book via Booksprout and am voluntarily leaving a review.

Als net afgestudeerd historicus staat Laura aan het begin van een, samen met haar oma, zorgvuldig uitgestippelde droomcarrière. Dan gooit haar stiefvader Kees onbedoeld roet in het eten door aan een zakenrelatie aan te bieden dat Laura zijn persoonlijk archief wel even zal uitzoeken. Ze heeft in het begin weinig zin in dit opgedrongen vakantiebaantje bij de populaire maar gesloten TV-producent Tom Boyard.
Door wat ze aantreft wordt ze steeds nieuwsgieriger naar de man achter de façade en zijn verleden. Er bloeit zelfs iets op. Ze zal haar vooroordelen moeten herzien, maar kan dat Laura dat wel?
Naast deze verhaallijn loopt het verhaal van haar oma. Altijd zeer belangrijk voor Laura geweest en op het moment dat zij, dementerend in het verzorgingshuis, iets laat doorschemeren over een liefde in haar jeugd die blijkbaar iets met het koetshuis van Rosaville te maken had, gaat Laura ook daar op onderzoek uit.
De verhaallijnen raken in elkaar verstrikt en Laura moet bepalen welke richting zij kiest.

Het koetshuis is het romandebuut van Karin Quint, freelance journalist en fotograaf. In 2014 schreef zij 'Het Engeland van Jane Austen', een reisgids langs de belangrijkste plaatsen uit het leven van een van Engelands bekendste en meest geliefde schrijfsters. In 2019 werd deze reisgids vertaald in het Engels. Ook schreef zij samen met haar vriend tussendoor reisgidsen voor Wales en Schotland.
Jane Austen als inspiratiebron komt goed naar voren in Het Koetshuis. Gewone mensen figureren in het verhaal, duidelijke karakters met hun onderlinge banden als rode draad, verbonden met het landgoed waar ze leven of banden mee hebben. Een sterke vrouw speelt de hoofdrol en maakt een duidelijke ontwikkeling door. Als een eigentijdse Eliza Bennet moet Laura leren omgaan met haar vooroordelen en is ze zich ervan bewust dat ze soms best een snob kan zijn. Haar goede hart is echter groter en ze wint ook absoluut aan sympathie door iets te doen met de verworven inzichten.

In de boekbespreking vertelde Karin Quint dat ze ooit aan Het Koetshuis begonnen was met het idee om een moderne versie van Jane Eyre te schrijven, een van haar favoriete klassiekers. Gaandeweg het schrijfproces kwam ze er toch achter dat het niet echt uitvoerbaar was om die gebeurtenissen naar onze tijd te trekken.
Toch is er nog een zweem van Jane Eyre voelbaar in het verhaal. De man die door een vrouw gered wordt, de diepe wanhoop van overweldigende gevoelens, het is zeker voelbaar maar het verhaal van Karin Quint is stukken realistischer en veel leesbaarder dan de klassieker van Charlotte Brönte.
De korte, genummerde hoofdstukken dragen bij aan de leesbaarheid. Het taalgebruik is prettig en gangbaar. De opbouw is zorgvuldig en goed doordacht.
Geschreven vanuit Laura, als vertellende ik die terugblikt op de gebeurtenissen, voelt het afwisselend bijzonder intiem, soms ook wat afstandelijk. Dit past goed met hoe Laura in het leven staat. "Anna Italiaander, zoals ik oma bij het lezen in mijn hoofd noemde om wat afstand te creëeren." Ze deed dit om objectief te blijven en realiseerde zich toen nog niet hoe diep het haar in feite toch raakte.
Ze noemt haar ouders en stiefouders ook bij hun voornaam, maar dit was niet afstandelijk bedoeld, leerden we van Karin in de boekbespreking. Doordat stiefzus Hannah Laura's moeder bij de voornaam noemde, is de jongere Laura dit vanzelf gaan nadoen. Wanneer je er over nadenkt, is dit heel logisch en ook hartverwarmend.

Hartverwarmend is hoe dan ook een rode draad in dit verhaal. Stiefvader Kees mag mij absoluut adopteren. Ik heb zelden een lievere man meegemaakt.
Tel daarbij op dat scherpe dialogen voor humor en vaart in het verhaal zorgen. Levendige beschrijvingen van het landgoed geven je het gevoel dat je er zelf rond loopt. Dan weet je dat je een pareltje in je handen hebt.

Het koetshuis is het eerste deel van de Landgoed Rosaville-serie, die uit vier delen zal gaan bestaan. Al na twee weken kwam er een tweede druk uit.
Het tweede deel van de serie, 'De Theekoepel', komt over twee maanden uit, in mei. Dit boek zal het verhaal van Rosalie vertellen, wiens vader Landgoed Rosaville voor haar moeder gebouwd heeft. Over die oorsprong lees je al kleine stukjes in 'Het Koetshuis', omdat Laura historicus is en haar stiefvader Kees, de huidige eigenaar van Rosaville, ook altijd veel interesse in de geschiedenis van het landgoed heeft gehad.

Het is dus maar goed dat we nog drie delen in het vooruitzicht hebben. Landgoed Rosaville ademt historie en mysterie, het herbergt veel verhalen uit het heden en het verleden. Er valt nog zoveel te vertellen. Je moet er toch niet aan denken daar nu al afscheid van te moeten nemen.

In Royal maken we kennis met het Engelse koningshuis in de tweede wereldoorlog, maar niet precies hoe het in het echt is, al is Steel er vrij dichtbij gebleven.

De Koning en Koningin sturen hun jongste dochter Charlotte naar een bevriende graaf en gravin op het platteland om haar veilig te houden voor de bombardementen van Londen. Haar oudere zusters doen oorlogswerk, maar Charlotte heeft astma en is pas 17. De Koning en Koningin hopen zo ook een voorbeeld te geven zodat anderen ook hun kinderen naar het platteland sturen.
Charlotte is geliefd en een fervent paardrijdster. Ze wordt verliefd op de zoon des huizes.
Een tragedie zorgt ervoor dat een prinses nooit meer thuis komt.

Jaren later wordt door brieven en documenten ontdekt dat een schijnbaar gewoon meisje een koninklijke afkomst heeft, moeten fouten uit het verleden hersteld worden en veranderen levens ingrijpend.

Danielle Steel schreef 101 romans sinds haar debuut in 1973. Ze stond 390 weken met één titel in de bestsellerlijst en kwam daarmee in het Guinness book of records.
Ze heeft een duizelingwekkende 380 miljoen verdiend vermogen in de afgelopen decennia en 650 miljoen exemplaren van haar boeken verkocht. Dat maakt haar de onbetwiste koningin van de romantische literatuur. Toch had ik nooit eerder iets van haar gelezen. Vele van haar romans zijn verfilmd en die uitvoeringen waren favoriet bij mijn moeder maar dergelijke zoetsappige tranentrekkers gaven mij het idee dat het achterliggende boek mij dan ook niet kon bekoren. Hoe ik daar op terug kwam.

Danielle Steel heeft een geheel eigen stijl van schrijven. Waar de eerste pagina's mij nog niet echt grepen omdat de alwetende verteller ogenschijnlijk een onophoudelijke stroom van gebeurtenissen over de lezers uitstortte zonder echt diep te gaan, liet ik me al snel overrompelen door de sfeer van het verhaal en feit dat Steel veel aan de verbeelding over laat. Wat eerst een ietwat storend gebrek aan diepgang was, werd al snel een ontspannend cinematisch gevoel, alsof je naar een film zit te kijken, alleen dan niet de zoetsappige die mijn moeder zag, maar een beter geregisseerd epos, precies zoals ik ervan houd.

De snelheid waarmee gebeurtenissen elkaar opvolgden, het drama, de vele personages waar de alwetende verteller op inzoomde en waar je alles van zag zonder precies te weten hoe het echt voelde en wat ze echt dachten: het organiseerde zich al snel tot een goed lopend geheel wat leest als een trein. Een familie-epos wat zich over decennia uitspant en waarbij je het niet overal mee eens bent, maar je snapt het wel. Het drama, de menselijke fouten en de emoties komen binnen. Hoewel er hier en daar wat onmogelijkheden doorsijpelen zoals een extreem zware tweeling, is het nooit echt storend.

Na het lezen van 'Royal' is me duidelijk waar het bij Steel om gaat: Het wel en wee van meerdere generaties, veel drama en je bent zelf de regisseur van de film doordat niet alles uitgediept en voorgekauwd wordt. Je mag je eigen beeld vormen.
Hoewel ik hier niet elke keer voor zou kiezen, is deze vorm van vertellen heerlijk ontspannend en is er altijd wel het juiste moment en de juiste plek om van een van de vele Steels te genieten. Royal ademt historie en leest als een sprookje. Ik was aangenaam verrast.

MEESLEPENDE ROMAN MET LEVENSECHTE KARAKTERS DIE BIJ IEDERE DIEPERE LAAG MEER TOT LEVEN KOMEN

Billy heeft nog geen huisje, boompje of beestje. Ze geniet er van en noemt het zelf het flierefluitersyndroom, al knaagt het wel een beetje en vraagt ze zich af of het niet onderhand eens anders zou moeten. Terwijl vriendinnen samenwonen, kinderen krijgen en carrières opbouwen, deelt zij een kleine woonruimte in Amsterdam en heeft ze een nietszeggende baan op een afdeling waar zij met één collega een klik heeft, maar de rest ziet haar niet staan. De directeur Matthew al helemaal niet, want die onthoudt niet eens haar naam.

Matthew is ouder, chagrijnig en gesloten en ze is een beetje bang voor hem, maar wanneer ze bij een rampzalige ski-trip met drank op op zijn hotelkamer belandt raken er wat zaken in een stroomversnelling en ontdekt ze dat ze tot haar schrik steeds meer gevoelens voor hem krijgt.
Matthew wil rustig aan doen en houdt haar op afstand. Ook laat hij weinig los over zijn verleden. Ze vraagt zich af waarom.

In 'Je moest eens weten' maakt King wederom gebruik van twee wisselende verhaallijnen, waarmee zij zorgt voor een sterke opbouw en veel diepgang. De hoofdstukken zijn kort en worden aangeduid met de naam.
De continue wisseling van perspectief zorgt ook voor veel vaart in het verhaal en de afwisseling tussen diepe emoties en humoristische momenten waardoor het nergens te zwaar wordt maar ook zeker niet te dun is.

Het begint met humor en gênante situaties en ontwikkelt zich via flashbacks en met doordachte confrontaties tot een emotionele achtbaan die nergens te sentimenteel wordt. De karakters groeien gedurende het verhaal en je kunt je steeds beter inleven in wat ze voelen en meemaken.

Waar Billy in het begin echt een wat onbeholpen losse flodder leek die geen verantwoordelijkheid kon en wou dragen, bleek later dat er een diepere oorzaak was en ontvouwde haar verhaal zich waarbij zij haar angsten en verlangens onder ogen zag en ook gul toonde. Hoe dapper om jezelf zo kwetsbaar en eerlijk op te stellen. Haar hart van goud en de wens om anderen alles te gunnen maakte van haar een onweerstaanbare, eerlijke, grappige en lieve vrouw.

De tweede verhaallijn naast die van Billy diepte vooral de achtergrond en de redenen voor de geslotenheid van Matthew uit. Laag voor laag krijgt de lezer steeds meer inzichten en krijgen de karakters steeds meer vorm. Waar je in het begin misschien niet meteen begrijpt waarom ze reageren zoals ze doen, wanneer dit eenmaal duidelijk is, vallen alle puzzelstukjes op de plek en begrijp je dat mensen maar mensen zijn. Je moest eens weten wat er af kan spelen in een huishouden. Met dit besef krijg je steeds meer gevoel voor alle karakters, ook voor degenen die op ramkoers zijn. De titel blijkt hiermee ook spot on gekozen te zijn.

In 2011 verscheen de debuutroman van Gillian King (1978) 'Geloof me maar' bij uitgeverij Zomer & Keuning. 'O, o, Olivia', 'Zestig dagen', 'Zwart wit', 'Alles of niets' en 'Ik mis je' volgden. Met haar zesde roman, 'Ik mis je', won ze in 2019 de titel Chicklit van het jaar bij Chicklit.nl.

Nadat ze eind 2019 overstapte naar HarperCollins maakte haar schrijfwerk een enorme ontwikkeling door. Hoewel het feelgood-gehalte onmiskenbaar aanwezig is, ligt de kracht van het latere werk van King in de diepe, emotionele ontwikkelingen en zijn het meeslepende romans van een hoger niveau geworden waarbij zij aangrijpende onderwerpen zorgvuldig in het verhaal verwerkt zonder dat het overdreven sentimenteel wordt. Diepgaande feelgood of realgood.

'Ik vergeet je niet' werd in 2021 Feelgood van het jaar bij Chicklit.nl en 'Je moest eens weten' maakt daar absoluut ook weer kans op.

In De citroen op de taart maken we kennis met kookboekenschrijfster Maria. Zij is door haar uitgever Lucy naar een idyllisch huisje in Zuid-Frankrijk gestuurd om weer tot zichzelf te komen en inspiratie te vinden voor haar nieuwe kookboek. Haar tweede kookboek zou een kookboek voor newly-weds worden, maar dat plan kon de kliko in nadat haar verloofde Paul haar na het succes van haar eerste boek achter liet met een gebroken hart. Sindsdien is ze zichzelf niet meer en doet alleen de deur nog open voor de maaltijdbezorger.

Wanneer ze aan komt bij het huisje krijgt haar humeur direct een boost. Ze ziet citroenen in de tuin en krijgt meteen zin om een citroenmerengue te gaan maken en gaat lekker naar het strand en uit eten. Dan wordt al snel duidelijk dat haar reis haar veel meer zal gaan brengen dan alleen nieuwe inspiratie. Ze maakt kennis met de charmante en ontzettend knappe schatzoeker Thom, die haar direct aan het wankelen brengt en alles uit de kast trekt om haar te versieren.
Dan is er ook nog de mysterieuze chef van het plaatselijke restaurant, die haar overheerlijke taartjes stuurt met hele lieve briefjes erbij. Het gebak is het beste wat ze ooit geproefd heeft, haar smaakpapillen maken overuren en de briefjes prikkelen haar fantasie.

Maria realiseert zich al snel dat ze meer heeft om zich zorgen over te maken: vindt ze naast het perfecte recept voor citroentaart ook nog de liefde?

Dit verhaal blinkt uit in eenvoud en uitwerking en precies daarin ligt de kracht. De plot is typisch feel-good en misschien zelfs wat voorspelbaar te noemen, maar nergens wordt dit een probleem omdat de uitwerking zo zorgvuldig en sprankelend is. De plot is waarschijnlijk heel bewust eenvoudig gehouden zodat er meer ruimte was om de karakters goed neer te zetten en de omgeving en de heerlijke gerechten die ook een hoofdrol hebben, gedetailleerd uit te werken.
Vanaf de eerste pagina wordt je meegezogen in het heerlijke Franse leven. De omgeving, het huis, die heerlijke tuin: je ziet het zó voor je, je ruikt de zwoele geuren bijna en het water loopt je in de mond wanneer er over de gerechten gesproken wordt.

De dialogen zijn grappig, flirterig en sprankelend. Er zijn momenten dat ik hardop moest lachen en ook de awkward momenten die Maria meemaakt voel je gewoon. Een feel-goodverhaal is voor mij geslaagd wanneer ik meteen met een dikke smile op mijn hoofd middenin het verhaal zit. Een prettige schrijfstijl waardoor het leest als een trein is daarbij bijzonder prettig en ook dat levert Mirjam Mieserius volop.

Al met al is De citroen op de taart een verhaal wat met veel liefde en oog voor detail is opgebouwd. Van begin tot het eind is het genieten van zomerse taferelen, prachtige omgevingen, heerlijke taartjes, leuke mensen, flirterige gesprekken, een grappige poes en veel romantiek. Honderd procent feel-good en daarmee de terechte winnaar van de Zin in Feelgood-schrijfwedstrijd. Het belooft heel veel voor de debuutroman!

Mirjam Mieserius won in 2021 de Zin in Feelgood-schrijfwedstrijd met haar verhaal De citroen op de taart. Ze is auteur, blogger en parttime Parisienne. Dat ze zoveel van Parijs houdt wordt 5 juli nog extra duidelijk wanneer haar debuutroman Bestemming Parijs verschijnt. In dit eerste deel van een heerlijke trilogie komt de lichtstad op wonderlijke wijze helemaal tot leven.

Moord in de Rue Dumas - M.L.Longworth
Provençaalse mysteries 2

Professor Georges Moutte, decaan van de faculteit Theologie aan de universiteit van Aix-en-Provence wordt vermoord teruggevonden in zijn kantoor. Het lijkt erop dat hij door een aantal klappen met een stomp voorwerp om het leven is gebracht. Hij had net aangekondigd om nog niet met pensioen te gaan, wat wel verwacht werd, met name door drie collega's die op zijn prestigieuze baan uit waren. Voor hen was dit dus geen goed nieuws. Twee dagen later komt ook zijn secretaresse om het leven bij een ongeval. Toeval of moord?
De eigenzinnige onderzoeksrechter Antoine Verlaque keert de intrigerende en gesloten universiteitswereld van Aix binnenstebuiten om de moordenaar te vinden. Hij wordt daarbij geholpen door de elegante docente rechtsgeschiedenis Marine Bonnet, waarmee hij nu weer een relatie heeft. Ze daten weer maar Verlaque's gedrag bemoeilijkt de relatie nog steeds.

Dit tweede deel van de Provençaalse mysteries is misschien nog wel beter dan het eerste deel. Voor velen zal het toegankelijker zijn. Er ligt meer focus op het politiewerk en het oplossen van het mysterie.
Verlaque wordt bij het ondervragen van faculteitsleden, studenten en andere bezoekers van de party van de avond ervoor geassisteerd door Bruno Paulik. De twee studenten die de professor gevonden hadden waren aanvankelijk de belangrijkste verdachten, maar naarmate de interviews vorderen blijkt dat iedereen zijn eigen verhaal heeft en er nog veel meer verdachten zijn. De professor beloofde posities, trok dat weer in en zette mensen publiekelijk in hun hemd. Er komt nog veel meer naar boven over de professor, waar hij bij betrokken was en wat er nog allemaal speelt.

Het onderzoek brengt Verlaque samen met Bonnet op de meest boeiende plaatsen. We leren meer over de historie van Aix, toen het nog ommuurd was, we zien veel van het platteland van de Provence en zelfs dorpjes in Italië. We zien veel kunst, architectuur, eten en wijn. We leren meer over het glaswerk van Emile Galle en onderweg wordt ook de relatie tussen Verlaque en Bonnet nog verder uitgediept. Verlaque's gedrag komt voort uit zijn jeugd. Hun verschillen in achtergrond en opvoeding spelen een grote rol in hun persoonlijke leven.

Er wordt minder stilgestaan bij wijn, dineren en sigaren, hoewel daar nog genoeg aandacht aan besteed wordt. Het is nu wat evenwichtiger. Waar bij deel 1 de diverse personages, het leven in Aix en de achtergrond nog nieuw waren en uitgebreid opgevoerd werden, is dat nu bij lezers al bekend en kan de zaak meer uitgediept worden. De delen kunnen afzonderlijk gelezen worden, maar je merkt wel echt dat het een serie is. Ook bij dit tweede deel zijn een paar losse eindjes en lopende kwesties waarvan ik stiekem hoop dat ik daar meer over ga lezen in een van de volgende delen.

Moord in de Rue Dumas is intrigerend met unieke karakters, ijzersterke dialogen, prachtige beschrijvingen van de Provence, Italiaanse dorpjes, kunst, architectuur, heerlijk eten en goede wijn. Minder beschrijvend dan deel 1, met meer vaart en meer politiewerk, maar zeker niet minder sfeervol. Longworth bezit een gave om lezers op meesterlijke wijze mee te slepen in het leven in Aix-en-Provence en de sfeer zo goed te typeren dat je alles voor je ziet, de geuren ruikt en het eten en de wijn zelf bijna proeft. In Moord in de Rue Dumas is dat weer fantastisch uitgevoerd met meer oog voor de op te lossen zaak wat het geheel nog beter maakt.
Ik kan niet wachten tot het volgende deel uit komt!

Mary Lou Longworth werd in 1967 geboren in Canada en woont sinds 1997 in Aix-en-Provence. Ze is getrouwd en heeft een dochter. Ze publiceert voor Amerikaanse en Britse kranten en tijdschriften over de stad en de omgeving en haar boekenreeks Provençaalse mysteries wordt verfilmd en uitgezonden door de streamingsdienst van Britbox. Mary Lou doceert ook creatief schrijven aan de Parijse vestiging van de New York University. Haar kennis over de universiteitswereld en Aix-en-Provence zorgt voor veel diepgang in dit mooie boek.

Voor het Zomer & Keuning reviewteam mocht ik de Bloemenstal-serie van Gaby Rasters lezen!
De bloemenstal bestaat uit drie delen: Mocktails en magnolias, Tequila en tulpen en Likeur en lelies. Het zijn drie wat korte verhalen, die je elk lekker op een middagje of avond uit leest. Elk deel is onvervalste feel-good: hartverwarmende karakters, vriendinnen die je bijstaan in alle drama en natuurlijk romantiek en een happy end. Er gebeurt heel veel, daardoor leest het als een trein. Er had hier en daar wat meer diepgang mogen zijn en enkele gebeurtenissen zijn misschien een klein beetje ongeloofwaardig. Toch wordt het nergens storend. De feel-good voert de boventoon. Met een hele fijne schrijfstijl wordt ingegaan op zaken die het hedendaagse leven soms ingewikkeld kunnen maken. De bloemenstal is in alle drie de verhalen het stralende middelpunt, waar men zichzelf terug vindt en weer beseft wat het voornaamste is in het leven.

In Mocktails en magnolia's maken we kennis met Carmen. Zij leeft het typische Zuidas-leven. Samen met haar vriend maakt ze carrière in de beleggingswereld maar na een foute belegging waarbij veel geld verloren wordt, wordt ze op non-actief gezet. Ondertussen gaat haar vriend Henri zonder haar op vakantie en appt foto's met een andere vrouw. Als ze dan ook nog drugs in huis vindt, zet ze al zijn spullen eruit en roept haar vriendinnen te hulp. Zij steunen haar in de lastige tijd want ze weet dat ze niet gelukkig is en wil zowel Henri als ook haar baan niet meer terug.

Op een dag loopt ze in het Vondelpark en besluit bloemen voor zichzelf te kopen. Er is direct een klik met de knappe verkoper en ze besluit hem te gaan helpen om zo een en ander te kunnen verwerken. Dan verdwijnt Florian ineens en staat ze er alleen voor. Nou ja, niet helemaal, want haar vriendinnen helpen haar natuurlijk op geheel eigen wijze.

Hierna krijgt het verhaal flink wat vaart door een aantal gebeurtenissen die zich in rap tempo afspelen. Het voelt soms een beetje van de hak op de tak, maar dat kan gebeuren in het leven en van feel-good verwacht ik ook helemaal niet dat alles 100% realistisch is. De vriendschappen, de warmte, de positiviteit, de magie van de bloemenstal en de (ietwat gehaastte) happy end zorgen er allemaal voor dat dit een heerlijk verhaal is om lekker van te genieten. Niet te ingewikkeld, gewoon warm en liefdevol en met de positieve boodschap dat alles mogelijk is wanneer je je openstelt en gelooft in het goede van mensen en je eigen kracht en mogelijkheden.
Het was schitterend om mee te beleven hoe Carmen haar leven op de rit krijgt en een toekomst vormt waarbij ze vanuit haar hart werkt en leeft.

De Bloemenstal van Gaby Rasters is een driedelige serie bestaande uit Mocktails en magnolia's, Tequila en tulpen en Likeur en lelies. In deze hartverwarmende, onvervalste feel-goodserie staat een bloemenstal in het Amsterdamse Vondelpark centraal. Deze bloemenstal bezit de magie om mensen te verbinden en ze te helpen hun leven een nieuwe richting te geven. In het eerste deel leerden we Carmen kennen die vastliep in haar snelle luxe leven en door de bloemenstal weer plezier in haar leven en nieuwe liefde vond. Haar reis stond centraal in dit deel. Op het einde leerden we Anouk al kennen. Zij is de zus van Florian en ook de reden dat hij ineens verdween. In dit tweede deel is Anouk de nieuwe eigenaresse van de bloemenstal. Ook woont ze in het appartement van Carmen. Carmen en Florian zijn naar het buitenland om nieuwe dromen na te jagen. Anouk hoopt met de bloemenstal en de andere woning haar leven opnieuw vorm te kunnen geven, na alle ellende die ze achter zich heeft.

Helaas krijgt Anouk ook nu weer problemen. Ze krijgt te maken met bekladding en merkt dat er minder klanten naar haar winkel komen vanwege een groep hangjongeren. Ze krijgt hulp van de knappe jongerenwerker Marc die haar al snel voor zich wint met zijn overweldigende brutale maar ook hartverwarmende aanpak. Hij is eerlijk en lijkt een open boek, maar soms is hij gesloten en lijkt hij nog last te hebben van demonen uit het verleden. Het is niet voor niets dat hij de jongeren zo goed snapt. Samen helpen ze Rens en zo leert Anouk ook zijn alleenstaande moeder Liz kennen die ook snakt naar wat hulp en vriendschap.

Ook de vrienden van Carmen laten zich weer zien in dit deel. Ze raken ook met Anouk bevriend. Jessy wil zo graag iedereen helpen, ook de rest staat weer klaar. Dit tweede deel staat net als het eerste deel weer bol van hartverwarmende momenten, de kracht van vriendschap, opnieuw beginnen en je leven weer vorm geven. De magie van de bloemenstal doet wederom zijn werk en verbindt de mensen waardoor we veel moois te zien krijgen. Positiviteit alom en dat maakt dit een heerlijk verhaal om te lezen.
In dit deel wordt een nijpend actueel probleem aangekaart. Hierdoor heeft dit deel meer richting en ook meer diepgang dan Mocktails en magnolia's, waar het verhaal wat van de hak op de tak leek te gaan en ik die duidelijke richting miste. De fijne schrijfstijl is prettig om te lezen en vaart zit er wederom genoeg in.
Tequila en tulpen heeft al het moois wat ik in deel 1 ook gevonden heb, maar nu dus met meer diepgang en richting en dat vond ik nog prettiger lezen. We hebben Liz al leren kennen, zij gaat in deel 3 de bloemenstal overnemen.