MEESLEPENDE ROMAN MET LEVENSECHTE KARAKTERS DIE BIJ IEDERE DIEPERE LAAG MEER TOT LEVEN KOMEN

Billy heeft nog geen huisje, boompje of beestje. Ze geniet er van en noemt het zelf het flierefluitersyndroom, al knaagt het wel een beetje en vraagt ze zich af of het niet onderhand eens anders zou moeten. Terwijl vriendinnen samenwonen, kinderen krijgen en carrières opbouwen, deelt zij een kleine woonruimte in Amsterdam en heeft ze een nietszeggende baan op een afdeling waar zij met één collega een klik heeft, maar de rest ziet haar niet staan. De directeur Matthew al helemaal niet, want die onthoudt niet eens haar naam.

Matthew is ouder, chagrijnig en gesloten en ze is een beetje bang voor hem, maar wanneer ze bij een rampzalige ski-trip met drank op op zijn hotelkamer belandt raken er wat zaken in een stroomversnelling en ontdekt ze dat ze tot haar schrik steeds meer gevoelens voor hem krijgt.
Matthew wil rustig aan doen en houdt haar op afstand. Ook laat hij weinig los over zijn verleden. Ze vraagt zich af waarom.

In 'Je moest eens weten' maakt King wederom gebruik van twee wisselende verhaallijnen, waarmee zij zorgt voor een sterke opbouw en veel diepgang. De hoofdstukken zijn kort en worden aangeduid met de naam.
De continue wisseling van perspectief zorgt ook voor veel vaart in het verhaal en de afwisseling tussen diepe emoties en humoristische momenten waardoor het nergens te zwaar wordt maar ook zeker niet te dun is.

Het begint met humor en gênante situaties en ontwikkelt zich via flashbacks en met doordachte confrontaties tot een emotionele achtbaan die nergens te sentimenteel wordt. De karakters groeien gedurende het verhaal en je kunt je steeds beter inleven in wat ze voelen en meemaken.

Waar Billy in het begin echt een wat onbeholpen losse flodder leek die geen verantwoordelijkheid kon en wou dragen, bleek later dat er een diepere oorzaak was en ontvouwde haar verhaal zich waarbij zij haar angsten en verlangens onder ogen zag en ook gul toonde. Hoe dapper om jezelf zo kwetsbaar en eerlijk op te stellen. Haar hart van goud en de wens om anderen alles te gunnen maakte van haar een onweerstaanbare, eerlijke, grappige en lieve vrouw.

De tweede verhaallijn naast die van Billy diepte vooral de achtergrond en de redenen voor de geslotenheid van Matthew uit. Laag voor laag krijgt de lezer steeds meer inzichten en krijgen de karakters steeds meer vorm. Waar je in het begin misschien niet meteen begrijpt waarom ze reageren zoals ze doen, wanneer dit eenmaal duidelijk is, vallen alle puzzelstukjes op de plek en begrijp je dat mensen maar mensen zijn. Je moest eens weten wat er af kan spelen in een huishouden. Met dit besef krijg je steeds meer gevoel voor alle karakters, ook voor degenen die op ramkoers zijn. De titel blijkt hiermee ook spot on gekozen te zijn.

In 2011 verscheen de debuutroman van Gillian King (1978) 'Geloof me maar' bij uitgeverij Zomer & Keuning. 'O, o, Olivia', 'Zestig dagen', 'Zwart wit', 'Alles of niets' en 'Ik mis je' volgden. Met haar zesde roman, 'Ik mis je', won ze in 2019 de titel Chicklit van het jaar bij Chicklit.nl.

Nadat ze eind 2019 overstapte naar HarperCollins maakte haar schrijfwerk een enorme ontwikkeling door. Hoewel het feelgood-gehalte onmiskenbaar aanwezig is, ligt de kracht van het latere werk van King in de diepe, emotionele ontwikkelingen en zijn het meeslepende romans van een hoger niveau geworden waarbij zij aangrijpende onderwerpen zorgvuldig in het verhaal verwerkt zonder dat het overdreven sentimenteel wordt. Diepgaande feelgood of realgood.

'Ik vergeet je niet' werd in 2021 Feelgood van het jaar bij Chicklit.nl en 'Je moest eens weten' maakt daar absoluut ook weer kans op.