Szpilman's memoir is powerful and riveting; recounting his experiences as a Polish-Jew in Warsaw during the horrifying events of World War II. It is an incredibly honest and sombre account of his survival and despite the fact that Szpilman was a musician and not a writer, the book is very well written. I would recommend this to anyone and everyone.

A really haunting Holocaust memoir. Szpilman was a Polish Jewish pianist who spent part of the war hiding in Warsaw, even after the Germans pretty much obliterated the city in the wake of an uprising. Szpilman's not a professional writer, but he is a very good one, with a knack for keen, poignant, understated observations that encompass everything from the initial invasion to life in the ghetto to life in the ruin to the absolute devastation in the city before the Red Army arrives. He wrote the memoir shortly after the war rather than long after, and I think it benefits from the fact that he hadn't had extensive time to reflect on his experiences and that everything was still so painfully fresh.

قبل از خوندن نوشت:

فیلم رو مدتها پیش دیدم. میخواستم توی این تعطیلات که احتمالا آخرین تعطیلاتم باشه دوباره ببینم. اما درد و رنج فیلم چنان زیاد بود که
هنوز بعد از سالها کلی از صحنه هاش یادمه. چشمای لبریز از وحشت بازیگر. خرابه ها. خوراکی هایی که اون افسر نازی براش یواشکی میاورد. پیانو زدن ها و نزدن هاش. گریه هاش...
همین الان که اینا رو مینویسم قلبم درد گرفته.
فکر میکنم لازمه قبل از دوباره دیدنش یکبار کتابشو بخونم و آماده بشم

پ.ن.
اما چرا چیزی که میدونم زجرم میده میبینم و میخونم؟ نه مازوخیسم نیست. چون سهم ما توی این جغرافیا چیزی جز رنج نبوده و نیست. پس لازمه درباره‌ش بخونم تا آماده باشم. ماها همیشه باید آماده باشیم. ماها هرجای دنیا باشیم آواره ایم و قلبمون همیشه گره خورده پس باید آماده باشیم. شاید هم میخوام انقدر از این موارد بخونم تا سر بشم و ربات و دیگه چیزی حس نکنم. به هر حال حماقت و ساده لوحی محضه اگه چشمم رو روش ببندم و مغزمو فقط با این فکر پوچ پر کنم که دنیا پر از گل و بلبل و پروانه ست و یک عااااالمه خوشیای کوچیک.
خب گور بابای این خوشیای کوچیک! مگه چند بار زنده ایم و چند بار قراره واقعا زندگی کنیم؟
من از زندگی یا تمامشو میخوام یا هیچ چیز!
مثل ترسوها زندگی کردن به لعنت هم نمی ارزه