Ik vloog door dit boek heen. Het verhaal staat als een huis en de personages zijn heel echt. Ontroerend.

Ik wil zo graag van de boeken van Gillian King houden maar het lukt me toch elke keer net niet. Ook dit verhaal raakte me niet zoals ik had verwacht. Misschien kwam het door Billy, die ik op momenten naïef en irritant vond, of door de epiloog die toch een beetje als standaard aanvoelde. Gillian King heeft wel een fijne schrijfstijl en ik kan goed zien waarom veel mensen haar boeken wel fijn vinden.

Dit was het eerste boek wat ik van Gillian King las, en WAUW!

Om te beginnen vond ik het echt een onwijs mooi verhaal. Een echte rollercoaster aan emoties, met een lach en een traan.
Ik vind de schrijfstijl van Gillian heel fijn. Het verhaal is vlot neergezet en gedetailleerd geschreven.
Gillian maakt een mooie afwisseling tussen humor, liefde maar ook verdriet. Ik zou het daarom ook niet echt een feelgood willen noemen, maar eerder een all feelingsverhaal.

Je leest het vanuit Billy en Carmen. Twee vrouwen met allebei hun eigen belangen. Belangen die ergens ver uit elkaar liggen, maar ook weer overeen komen.
De personages zijn erg prettig om vanuit te lezen, en ze zijn op een fijne manier in het verhaal geschreven. Ze hebben allemaal veel diepgang, en maken mooie ontwikkelingen mee.

Ook de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt is goed neergezet.
Het is lekker levendig, en ik kon een goed beeld vormen van hoe de omgeving er uit ziet.

Enige puntje van kritiek; ik baalde toen ik het verhaal uitgelezen had

Mijn favoriete Nederlandse schrijfster. Wat een topper is het toch ook!

Wat een fijn en mooi boek! We maken kennis met de heerlijke flierefluiter Billy, die dus per ongeluk op de hotelkamer van haar directeur Matthew beland. Een hete nacht beleefd en eigenlijk dan toch wel valt voor de beste man. Maar het is wel een man waar ze niet meteen hoogte van kan krijgen.

De hoofdstukken worden veelal uit naam van Billy verteld en uit die van een tweede persoon, waarvan je niet meteen weet wie het nu precies is maar daar kom je redelijk snel achter. Een aantal van de hoofdstukken van de tweede persoon zijn in het verleden en op die manier krijg je als lezer het complete plaatje duidelijk. Want dat er iets in het verleden van Matthew is gebeurd is wel duidelijk, maar wat dat is blijft voor Billy lange tijd een vraagteken. Gillian King weet de gevoelens van de hoofdpersonen mooi en realistisch weer te geven.

Billy valt dus als een baksteen voor Matthew maar ook Billy laat Matthew niet onverschillig, tussen de lakens gaat alles top maar nog steeds krijgt ze niet echt hoogte van hem. Matthew steunt haar als ze een vervelend telefoontje krijgt en op haar beurt is Billy ook Matthew tot steun.

Het is op een gegeven moment niet zozeer de vraag hoe gaat Billy met het verleden van Matthew om maar hoe gaat Matthew zelf met dit verleden om? Daarvoor raad ik je aan zelf het boek te lezen want als ik nog meer vertel dan is de verrassing er af.

Characters = 9 | Atmosphere = 9 | Writing style = 9 | Plot = 9 | Intrigue = 9 | Logic = 9| Enjoyment = 9 | Score 9.00 = 5 sterren

Met boeken als 'Ik mis je' en 'Ik vergeet je niet' heeft Gillian King mij al eens weten te overtuigen, maar ik val maar meteen met de deur in huis: ze heeft zich met 'Je moest eens weten' echt overtroffen! Dit boek begint namelijk misschien als 'standaard' romantisch verhaal, waar de chemie van de pagina's spat. Eerst dacht ik nog: als die liefde maar niet veel te snel gaat. Maar wat je dan nog niet weet, is dat dit boek nog zoveel meer bevat. Verdriet, schuldgevoel, rouw, liefde, twijfels en onbeantwoorde gevoelens: het komt allemaal voorbij en zorgt voor een achtbaan aan emoties.

Ik kan nog van alles zeggen over de fijne schrijfstijl (waardoor ik bladzijde na bladzijde omsloeg), de treffende cover of het feit dat je door het perspectiefwisseling twee mensen echt goed leert begrijpen. Maar heb geduld: mijn volledige recensie lees je pas op 21 maart.

MEESLEPENDE ROMAN MET LEVENSECHTE KARAKTERS DIE BIJ IEDERE DIEPERE LAAG MEER TOT LEVEN KOMEN

Billy heeft nog geen huisje, boompje of beestje. Ze geniet er van en noemt het zelf het flierefluitersyndroom, al knaagt het wel een beetje en vraagt ze zich af of het niet onderhand eens anders zou moeten. Terwijl vriendinnen samenwonen, kinderen krijgen en carrières opbouwen, deelt zij een kleine woonruimte in Amsterdam en heeft ze een nietszeggende baan op een afdeling waar zij met één collega een klik heeft, maar de rest ziet haar niet staan. De directeur Matthew al helemaal niet, want die onthoudt niet eens haar naam.

Matthew is ouder, chagrijnig en gesloten en ze is een beetje bang voor hem, maar wanneer ze bij een rampzalige ski-trip met drank op op zijn hotelkamer belandt raken er wat zaken in een stroomversnelling en ontdekt ze dat ze tot haar schrik steeds meer gevoelens voor hem krijgt.
Matthew wil rustig aan doen en houdt haar op afstand. Ook laat hij weinig los over zijn verleden. Ze vraagt zich af waarom.

In 'Je moest eens weten' maakt King wederom gebruik van twee wisselende verhaallijnen, waarmee zij zorgt voor een sterke opbouw en veel diepgang. De hoofdstukken zijn kort en worden aangeduid met de naam.
De continue wisseling van perspectief zorgt ook voor veel vaart in het verhaal en de afwisseling tussen diepe emoties en humoristische momenten waardoor het nergens te zwaar wordt maar ook zeker niet te dun is.

Het begint met humor en gênante situaties en ontwikkelt zich via flashbacks en met doordachte confrontaties tot een emotionele achtbaan die nergens te sentimenteel wordt. De karakters groeien gedurende het verhaal en je kunt je steeds beter inleven in wat ze voelen en meemaken.

Waar Billy in het begin echt een wat onbeholpen losse flodder leek die geen verantwoordelijkheid kon en wou dragen, bleek later dat er een diepere oorzaak was en ontvouwde haar verhaal zich waarbij zij haar angsten en verlangens onder ogen zag en ook gul toonde. Hoe dapper om jezelf zo kwetsbaar en eerlijk op te stellen. Haar hart van goud en de wens om anderen alles te gunnen maakte van haar een onweerstaanbare, eerlijke, grappige en lieve vrouw.

De tweede verhaallijn naast die van Billy diepte vooral de achtergrond en de redenen voor de geslotenheid van Matthew uit. Laag voor laag krijgt de lezer steeds meer inzichten en krijgen de karakters steeds meer vorm. Waar je in het begin misschien niet meteen begrijpt waarom ze reageren zoals ze doen, wanneer dit eenmaal duidelijk is, vallen alle puzzelstukjes op de plek en begrijp je dat mensen maar mensen zijn. Je moest eens weten wat er af kan spelen in een huishouden. Met dit besef krijg je steeds meer gevoel voor alle karakters, ook voor degenen die op ramkoers zijn. De titel blijkt hiermee ook spot on gekozen te zijn.

In 2011 verscheen de debuutroman van Gillian King (1978) 'Geloof me maar' bij uitgeverij Zomer & Keuning. 'O, o, Olivia', 'Zestig dagen', 'Zwart wit', 'Alles of niets' en 'Ik mis je' volgden. Met haar zesde roman, 'Ik mis je', won ze in 2019 de titel Chicklit van het jaar bij Chicklit.nl.

Nadat ze eind 2019 overstapte naar HarperCollins maakte haar schrijfwerk een enorme ontwikkeling door. Hoewel het feelgood-gehalte onmiskenbaar aanwezig is, ligt de kracht van het latere werk van King in de diepe, emotionele ontwikkelingen en zijn het meeslepende romans van een hoger niveau geworden waarbij zij aangrijpende onderwerpen zorgvuldig in het verhaal verwerkt zonder dat het overdreven sentimenteel wordt. Diepgaande feelgood of realgood.

'Ik vergeet je niet' werd in 2021 Feelgood van het jaar bij Chicklit.nl en 'Je moest eens weten' maakt daar absoluut ook weer kans op.

Wat een heerlijk boek weer van Gillian King. Boordevol emoties! Het begint vrij laagdrempelig maar wordt al snel een boek met een diepere laag. Lees mijn recensie hier: https://adorablebooks.nl/je-moest-eens-weten-gillian-king/