Just magical.

Non è minimamente paragonabile alla bellezza del romanzo precedente, ma ha il pregio di affrontare con più profondità il tema delle relazioni umane: amore, sopraffazione, violenza, convenienza, indipendenza economica e affettiva, solitudine, assenza, vita e morte.
C'è tutto, a volte trattato con delicatezza e poesia, a volte raccontato con brutalità e violenza.

Quattro stelle e mezza.
Ci sono libri per i quali è secondario esprimere un giudizio di valore, dire se sono belli o brutti. Sono i libri che definisco “necessari”, cioè quelli in cui si percepisce che l’autore non avrebbe potuto fare a meno di scriverli. Sono libri di cui si avverte l’urgenza, l’ineluttabilità, la sincerità.
A mio avviso la Trilogia del ragazzo di Stefánsson, è una di quelle opere.
Per la storia rimando alle sempre completissime note in quarta di copertina di Iperborea. Mi limiterò a dire che è ambientata in Islanda alla fine del XIX secolo e che inizia come la storia di un ventenne: il “ragazzo” (non se ne rivelerà mai il nome, quasi a non sminuirne la potenza archetipica). Ben presto, però, ci si trova proiettati in un romanzo a più voci, quasi un romanzo collettivo, anche se si sviluppa in uno spazio abbastanza limitato (il Villaggio – anch’esso mai nominato – e alcuni paesi vicini), spazio reso quasi asfittico e claustrofobico da una natura brutale, e in un tempo piuttosto breve, più o meno tre mesi.
La recensione completa su http://www.ifioridelpeggio.com/paradiso-inferno-e-quel-che-ce-nel-mezzo-la-trilogia-del-ragazzo-di-jon-kalman-stefansson/

The loveliest, heartbreaking but also hope-giving conclusion to a series that made my little Grinchy heart sing.

While the first two novels were death-focused, there's a lighter, more hopeful approach here. The boy returns from his last journey, a dreadful one, through excruciating cold and snows that can last for years - a journey of self-discovery, in the end - to settle into his life as a student, torn between blond and red hair, between the promise of a comfortable life and the struggles of poverty. A love story of sorts, though not quite. "The Heart of Man" is still about choice, about understanding one's purpose and place in the world.

"Why are we here, if there are places in the world called Paris?"

Summer in Iceland lasts for a blink of an eye. There's a hedonistic feeling throughout, a world in contradiction to that depicted in the previous volumes - colorful, lively, the grass so green and the sky so blue. Stefánsson is a master landscaper, a John Constable of literature. I was the boy, running with my bare feet in the juicy grass, smelling the earth after summer rains. It's impossible to defeat winter, you can only survive it or live with it. But if you survive it, oh, what delight!

The boy grows up, becomes a man, learns about himself while at the same time learning about the world. And the world around him is also changing - modernity, in the form of steamships replacing sailing ships, telephone lines connecting remote villages, and women becoming bolder in taking ownership of themselves. Summer brings not only new life in the surrounding nature, but also new life in the village.

And everything is tied together by words. Words that hurt and smell burnt and words that heal. Letters that bring news, and letters that speak of longing and love. Words that question everything and words that bring clarity.

This book is about death, but it's more about life and what it means. About happiness and where it comes from. There's no need to know much about life, the important thing is to enter it and know how to meet it when it comes to you. With a painfully beautiful lyricism, Stefánsson talks about growing up, discovering oneself, about hope, love, friendship. He dissected the soul and placed it on a silver platter before our eyes, with a deceptive delicacy that hides a powerful voice. Stefánsson seduced me irrecoverably from the first to the last page.

Wat een bijzonder boek. Je moet er wel van houden. Er wordt een verhaal verteld maar ook veel gefilosofeerd. Het wordt verteld vanuit de jongen, maar ook andere personages komen aan bod. De jongen denkt heel veel na en dit wordt veel herhaald. Soms is het wat vulgair, maar pas in dit laatste deel worden de oerdriften van de mannen extra benadrukt. Ik had graag een overzicht gezien van wie wie is, want dat wist ik soms niet meer.
Het einde. Daar zou ik graag nog met iemand over willen praten.

Het laatste deel, het sluitstuk van Stefansson's trilogie. Wat een roman! Alleen al het verhaal is zo bloedmooi. Het wordt zo stilaan duidelijk wel idee er achter de drie boeken schuilt. Bardur sterft omwille van een gedicht ... Wat is de kracht van poëzie, van kunst? Kunst kan ook dodelijk zijn... En hoe "leef" je? Het laatste woord dat "de jongen" van zijn overleden moeder hoort is "leef"... Zelf zegt hij: Verraad aan het leven is: "Niet durven te praten. Niet bang durven te zijn. Als je niets doet, verraad je alles wat belangrijk is. Als er nog mensen zijn die ertoe doen, in leven zijn, bedoel ik. Maar misschien doet het er niet toe of er mensen in leven zijn of niet, bedoel ik. Je moet ook niet degenen verraden die dood zijn, we moeten ook voor hen leven, ze mogen niet in de duisternis en de kou blijven en ze mogen niet op de bodem van de zee worden vergeten." (p. 167). "De jongen", dat is de dromer, de dichter, de kunstenaar. Hij steekt af tegen al die vissers die alleen maar over stokvis, geld en macht praten. Hij is ook een gevaar voor de gemeenschap. Samen met zijn "bondgenoten", een aantal excentrieke vrouwen, overleeft hij met zijn gevoelens in een samenleving die keihard is. Dat verhaal, de ideeën, de kracht van poëzie, ... wat een prachtige trilogie!