Het laatste deel, het sluitstuk van Stefansson's trilogie. Wat een roman! Alleen al het verhaal is zo bloedmooi. Het wordt zo stilaan duidelijk wel idee er achter de drie boeken schuilt. Bardur sterft omwille van een gedicht ... Wat is de kracht van poëzie, van kunst? Kunst kan ook dodelijk zijn... En hoe "leef" je? Het laatste woord dat "de jongen" van zijn overleden moeder hoort is "leef"... Zelf zegt hij: Verraad aan het leven is: "Niet durven te praten. Niet bang durven te zijn. Als je niets doet, verraad je alles wat belangrijk is. Als er nog mensen zijn die ertoe doen, in leven zijn, bedoel ik. Maar misschien doet het er niet toe of er mensen in leven zijn of niet, bedoel ik. Je moet ook niet degenen verraden die dood zijn, we moeten ook voor hen leven, ze mogen niet in de duisternis en de kou blijven en ze mogen niet op de bodem van de zee worden vergeten." (p. 167). "De jongen", dat is de dromer, de dichter, de kunstenaar. Hij steekt af tegen al die vissers die alleen maar over stokvis, geld en macht praten. Hij is ook een gevaar voor de gemeenschap. Samen met zijn "bondgenoten", een aantal excentrieke vrouwen, overleeft hij met zijn gevoelens in een samenleving die keihard is. Dat verhaal, de ideeën, de kracht van poëzie, ... wat een prachtige trilogie!