Ta historia była taka prawdziwa i taka smutna i przygnębiająca, opowiadająca historię rodziny, która nie ma ze sobą do końca dobrych relacji, występują drobne kłótnie i niezrozumienie. Wchodzimy też w myśli głównej bohaterki, która ani trochę nie jest idealna, wręcz przeciwnie, jest zwyczajna i przechodzi mogłabym powiedzieć- kryzys. Próbuje odnaleźć i zrozumieć siebie, pogodzić się z brakiem miłości w życiu, ale też z ogromną zazdrością jaka jej towarzyszy.
Książka nie jest długa i to bardzo dobrze, mam wrażenie, że gdyby była dluzsza, zostałyby dodane niepotrzebne wątki, a tak, wszystko razem tworzy nam smutną, ale bardzo dobrą historię.

140 stron naprawdę dobrej literatury. Dwie siostry: Martha - atencjuszka oraz dostosowująca się do każdych warunków Idą. Mimo siostrzanej więzi i rozpadu rodziny, który przeżyły jako nastoletnie dziewczynki zupełnie inaczej odbierają rzeczywistość i reagują na własne potrzeby. Martha ma kochającego partnera i spodziewa się dziecka, co jest również marzeniem Idy. Jednak zdarzenia w domku letniskowym, w którym spędzają urodzinową imprezę swojej mamy, poddają pragnienia obu kobiet pod wątpliwość. Partner okaże się wcale nie być oparciem w zbliżającym się połogu. A pragnienie dziecka jest tylko kolejnym krokiem na drodze do samej siebie.
Książka dotyka ważnego dziś tematu świadomej, chociaż nie zawsze z własnego wyboru bezdzietności.
Moim zdaniem dobrze zbudowani bohaterowie, świetnie oddane relacje i emocje związane z punktami kulminacyjnymi w ich losach. A wszystko napisane bardzo przyjemnie.

3,5/5

Nie jest to mój tym książek. Jest poważna, mówi o tematach, które są trudne i choć wydaje się, że skupia się na historii Idy, można też spojrzeć na innych członków jej rodziny. Martha również nie ma łatwo, Idą ma swoje problemy, ich matka i jej partner żyją w innym świecie. Jest to wielopłaszczyznowa historia, zmusza do refleksji. I jest prawdziwa, może aż za bardzo.

“Tak nie powinno być. Dlaczego to takie proste dla innych, a dla mnie takie trudne, nie rozumiem, o co chodzi, czy to jakaś matematyczna formuła, jakiś kod, który wszyscy znają, operują nim od najwcześniejszego dzieciństwa, podczas gdy mnie zapomniano o nim powiedzieć?”

Ida jest kobietą sukcesu, spełnioną architektką, która dobiegła już czterdziestki. Niestety według przyjętych norm społecznych, nie osiągnęła szczęścia, ponieważ nie założyła rodziny. Nie ma ani męża, ani dzieci. A zegar biologiczny tyka… Pod presją, w poczuciu wstydu i w tajemnicy przed wszystkimi udaje się do kliniki leczenia niepłodności, aby zamrozić jajeczka. Bo przecież w końcu natrafi na tego wymarzonego mężczyznę, który będzie chciał z nią założyć rodzinę, prawda? W końcu o to w życiu chodzi, prawda?

Główną bohaterkę oraz jej najbliższą rodzinę poznajmy na wakacjach. Marthe jej młodsza siostra bardzo (wręcz nadgorliwie) pragnie dziecka. Jej mąż, Kristoffer ma już córkę Oleę z poprzedniego małżeństwa. Podczas tych krótkich wakacji, możemy zaobserwować jak Marthe odnosi się do pasierbicy i w czytelniku zasieje się poważne ziarno wątpliwości, czy Marthe rzeczywiście nadaje się na matkę, w przeciwieństwie do cioci Idy, która spełnia się w tej roli fantastycznie.

Oprócz wątku macierzyńskiego, mamy dodatkowo bardzo wnikliwą analiza siostrzanych relacji, ich ciągłą rywalizacę, ciągłe poczucie która jest lepsza, ważniejsza, która będzie pierwsza, która manipuluje do osiągniecia swoich korzyści.

Może książka nie jest do końca lekka i prosta w odbiorze, ale zaliczyłabym ją do wakacyjnych polecajek. Swoją drogą jestem ciekawa, czy autorka inspirowała się książką Theresy Bohman „Utonęła”, ponieważ koncepcja historii jest bardzo podobna…

Chyba miałam za duże oczekiwania:(

Marie Aubert har fångat in så mycket på så få sidor och allting blir precis lagom. Avundsjuka, stolthet, smärta och sorg vilket ibland får mig att känna med huvudpersonen och ibland får mig att knappt kunna läsa om henne pga irritation. För mig blev det en ganska sorgsen och mörk berättelse om acceptans och att livet ibland går alldeles för snabbt.

Co.

Hieno pieni perhedraama suruineen ja pintaan purskahtelevine katkeruuksineen. Hieno ja lämmin kuvaus nelikymppisyydestä, yksinjäämisen pelosta, perheistä ja sisaruudesta. Toimi erityisen hyvin äänikirjana, Pirjo Heikkilän tyyli kruunasi pienoisromaanin lakonisen, mutta silti lempeän ymmärtävän tunnelman.