A many-layered, gripping book that I found totally enjoyable. Lots to ponder here.

There was so much that I loved about this book, until it neared the end. The descriptions of female friendships, of the writing process, of middle age, and of the slippery line between what is real and what is invented were delicious and reminiscent of Elena Ferrante, until the story posited a completely different reading of itself in the final chapters (no spoilers). I found the denouement somewhat disappointing for this reason, but overall, the novel is suspenseful and captivating and I long to read more by Delphine de Vigan. The translation by George Miller is excellent.

Extrémement puissant. Provoque un questionnement sur le rôle de l'auteur et le lien entre réalité et fiction. On sent venir le drame de manière insidieuse mais cela ne gâche en rien l'histoire. La question finale est : est-ce vrai ?

1. La plume de Delphine de Vigan est tout simplement délicieuse. C’est fluide, agréable, rapide et addictif. Il y a des petites perles déposées tout au long du roman.

2. L’histoire est intrigante. La prémisse est intéressante, mais c’est de la manière que c’est écrit que l’intrigue nous gagne. Delphine rencontre L., mais nous l’explique de manière rétrospective et si elle a l’époque ne pouvait voir tous les drapeaux rouges, nous on l’a voit s’enfoncer. J’aurais aimé la suivre au présent et sentir l’étau de refermer sur elle, mais je comprends pourquoi ce n’est pas fait de cette façon.

Quelques passages paraissent un peu long, mais l’intérêt ne lâche pas et dès que je fermais le livre, j’avais envie d’y retourner. Plus on lit plus on a envie de lire parce qu’on veut comprendre ce qui s’est passé avec L. et qui elle est.

La fin est insatisfaisante et envoûtante. On a des traces mais très peu de réponses définitives. C’est une genre de fin ouverte où l’on lit entre les lignes, mais d’un autre côté on veut la « vérité ».

Quelles montagnes russes!

“D’après une histoire vraie” is het meest recente boek van de Franse auteur Delphine de Vigan, verschenen ruim vier jaar na haar eerdere boek “rien ne s’oppose à la nuit”, dat een bijzonder persoonlijk verhaal vertelde en heel wat stof deed opwaaien, niet in het minst in de persoonlijke kringen van De Vigan zelf. Nadien werd het stil rond de auteur. Heel stil. Het duurde vier jaar voor ze met “d’après une histoire vraie” terug teken van leven gaf, een krachtig teken, en meteen ook de stilte van vier jaar verklaart.

“D’après une histoire vraie” is een heel bijzonder boek. Een boek dat begint als dertien in een dozijn, maar dat je al snel bij de keel grijpt waardoor je het niet meer kan laten liggen. De Vigan neemt de lezer mee in de depressie waarin ze terecht kwam na het tumult van haar toen laatste boek. De uiteenlopende reacties, de verplichte signeersessies, de bezoekjes aan boekenbeurzen eisen hun tol en langzaam maar zeker glijdt De Vigan af. Het simpele gebaar van het opzetten van een computer doet haar blokkeren, het idéé alleen om een woord, laat staan een zin te schrijven, brengt haar in paniek. Schrijven is niet meer aan de orde. Dit terwijl iedereen haar vraagt: “wat kan je nog schrijven na “dit” (het voorlaatste boek)”. De druk is hoog.

Net wanneer de boog het meest gespannen staat – en op barsten - , haar kinderen het huis uitgaan om te studeren en haar partner in het buitenland vertoeft voor een project, ontmoet ze L. L weet zich op intrigerende manier in het leven van De Vigan binnen te dringen en voor ze het goed en wel beseft heeft L haar in haar greep. Beide dames brengen al snel heel veel tijd samen door. Goedbedoeld klinkend advies en aansporingen doen de acties van L onschuldig lijken, maar is dat wel zo? Meer en meer glijdt De Vigan af in een sociaal isolement, waarin L het enige contact vormt met de buitenwereld. L, die overigens steeds meer op Delphine gaat lijken, qua kledij en qua lichaamstaal. Telkens wanneer De Vigan zich daar vragen over gaat stellen, is er wel net weer een of andere gebeurtenis of bedenking die alles lijkt te justifiëren. Maar toch loopt één en ander serieus uit de hand….

Rode draad in dit boek (naast de rol van L) is de vraag in welke mate hedendaagse literatuur fictie moet zijn, dan wel “echt” gebeurd. Volgens L. krijgt het publiek al voldoende fictie voorgeschoteld op televisie en verwacht het van literatuur iets meer, iets persoonlijks, iets dat écht is gebeurd. Delphine wordt zo ontmoedigd om het boek dat ze in gedachten had, puur fictie, te schrijven, en twijfelt zo nog meer aan zichzelf. Tot ze een idee krijgt voor een boek gebaseerd op echte feiten, maar of L dit idee zal aanspreken is zeer de vraag.

De grote vraag die overblijft na het lezen van dit boek, dat zowel de kenmerken heeft van een diepgaande psychologische roman als van een psychologische thriller is : “is dit verhaal nu echt gebeurd of niet”? De Vigan slaagt erin het boek op meesterlijke wijze op te bouwen dat net die vraag, die de rode draad vormt van het verhaal, overblijft op het einde. En je zou zo opnieuw beginnen lezen. En opnieuw. En opnieuw.

Meesterlijk boek! Op alle vlakken: taalkundig, qua opbouw, qua personages en qua “food for thought”. De Vigan heeft zichzelf overtroffen.

This was definitely interesting. It's a critique of culture's obsession with telling 'real' stories instead of "pure fiction". Despite the title and the main character having the same name as the author, it didn't really cross my mind that this was a real story, nor was that important to me. The story is gripping and many times chilling. Your mind tries to go ahead and guess what L. is about to devise next. At some point, I thought I guessed the plot twist but I didn't know how the author was going to manage that...but I was wrong about the twist. Sadly, the ending let me down a bit. It fell short of all the build-up throughout the book and left me unsure of what to conclude.

Still, I'm sticking to the 4 star rating because there was some sections specially at the beginning that felt like had been written by me.