Liane Moriarty heeft een bijzondere schrijfstijl! Ze laat de belangrijkste (hoofd)personages aan het woord, maar we krijgen ook een inkijk in het hoofd van heel wat andere mensen. Zo denken we bijvoorbeeld mee met de kapster van de vermiste persoon (Joy) en komen we te weten wat Joy haar heeft gezegd, of kruipen we in het hoofd van een serveerster die het gesprek kan volgen tussen de vier kinderen van Joy.
Die bijzondere schrijfstijl zorgt ervoor dat je alle facetten van het verhaal meekrijgt en dat je als lezer ook kan gaan puzzelen om het mysterie te ontrafelen. Dat vond ik superleuk!
MAAR: de consequentie van die schrijfstijl is dat het tempo van het verhaal erg vertraagd wordt. Het boek is 560 pagina's dik, en het verhaal zou ook in heel wat minder pagina's verteld kunnen worden, aangezien we nu ook heel veel randinformatie meekrijgen. Dit boek en de vertelstijl van Liane Moriarty moeten je dus echt liggen. Appels vallen niet is geen flitsende thriller met op elke pagina een plottwist, maar eerder een rustige thriller boordevol puzzelstukjes die je als lezer moet leggen.