Dit boek had drie dingen kunnen zijn: een reeks tips hoe het alledaagse te overleven/waarderen, een opsomming van waar de auteur zich aan sterkt in het leven van alledag, of een overzicht van (dode) mensen die het gewone wisten te eren. Het bleek vooral dat laatste, tegen mijn eerste verwachting in.
De eigen bedenkingen en de vele verwijzingen naar kunst en literatuur zijn verrijkend, maar de eindeloze referenties aan de boeken en de levens van James Joyce en Marcel Proust deden het tempo dalen en op den duur de goesting afnemen. 'Een ode aan ...' had een gepaste ondertitel geweest.