Het tassenatelier vol liefde is het eerste deel in de Klavertjes-serie van Anne Labus, over de magie van een idyllisch dorpje in Ierland.
In dit eerste deel leren we Lena kennen, wiens man Martin plotseling overleden is en sindsdien zit ze een beetje vast. Alleen achter haar naaimachine kan ze even alles vergeten. Wanneer Martins zus Chris haar uitnodigt om naar het dorpje Busby in Ierland te komen, waar ze met haar gezin een schapenboerderij runt, besluit Lena om te gaan, in de hoop dat verandering van omgeving haar goed zal doen.
Busby heeft een hechte dorpsgemeenschap die Lena hartelijk ontvangt. Ze sluit vriendschap met Kathy, de weefster die ze bij de handwerkclub leert kennen, en al snel ontwerpt en maakt ze haar eigen tassen. De dokter van het dorp, Jack, is wat vreemd en terughoudend, maar toch vindt Lena hem stiekem wel leuk. Wanneer Chris haar dan onverwacht een aanbod doet, moet ze beslissen of ze gaat voor een nieuwe start, of terugkeert naar haar oude leven.

Deze serie wordt aangeprezen voor de liefhebbers van de Valerie Lane-serie van Manuela Inusa, en voor lezers van Jenny Colgan en Robyn Carr. Er kunnen zeker parallellen getrokken worden, vooral met Valerie Lane, maar het gevaar van zulke vergelijkingen kan zijn dat er toch verkeerde verwachtingen gewekt worden.
De cover ziet er prachtig uit en ik verwachtte dan ook een hartverwarmend, romantisch verhaal vol vriendschap, saamhorigheid en natuurlijk liefde! Niets is zo heerlijk dan wegdromen in een idyllisch dorpje met allerlei knusse winkeltjes en zaakjes met kleurrijke uitbaters, een hechte gemeenschap van liefdevolle vriendschappen en veel gezelligheid. Het kan me niet schelen al komen alle clichés langs, bij dit concept mag dat en is dat stiekem ook heel erg fijn! Toch was het niet helemaal wat ik verwacht had. Er worden veel karakters geïntroduceerd en daardoor voelt het begin wat chaotisch en onoverzichtelijk. Van een aantal karakters is niet helemaal duidelijk waarom ze er zijn, maar misschien zijn deze alvast geïntroduceerd voor volgende delen. Bij dit soort verhalen heb ik geen hoge eisen qua diepgang, omdat emotie en sfeer vaak boventoon voeren, maar bij dit verhaal mis ik beiden een beetje. Ik had graag wat meer structuur gezien, met een beetje meer diepgang en emoties. Nu voelt het verhaal een beetje vlak en alsof er soms een stukje mist. Het doet een beetje aan als een feitenrelaas waarbij het einde compleet vergeten is en dat is ontzettend jammer want de insteek van het verhaal is enorm leuk. Je wilt graag met Lena meeleven en gunt haar een nieuwe start en liefde. Ik hoop dat het het verhaal gewoon verder gaat in het volgende deel, want als dit een afgerond iets is, dan mis ik wel wat.