infair. kadalasan naman talaga sa mga anthology na bet mo 'yung ibang istorya pero 'yung iba hindi. pero first time ko atang magbasa ng anthology na halos lahat ng essay 'di ko bet. (constantly breaking against the tide and a letter from my father were the only exceptions.)

mas gusto ko kasi sana kung mas nag-focus na lang ang writers sa pag-share ng personal experiences at anecdotes nila, mala-memoir. kaso halos lahat ng essay gustong magbahagi ng lesson, o gustong mang-inspire ng ibang tao. pwede naman 'yun gawin in a more nuanced way, pero masyadong pang miss universe 'yung mga sinulat nila. i want to be an inspiration to fellow mixed-culture filipinos out there. GETS NAMAN maganda 'yung sentiment na 'yun, pero sana lang hindi ganon ka-corny ang pagkakasabi? hahaha sorry ang sama ko. pero totoo kasi halos lahat ng essay may ganong keme.

sana rin mas na-explore ang relasyon ng pilipinas at japan bilang mga bansa. 'di manlang na-mention ang ating colonial past. wala manlang malalim na pag-explore sa power dynamics ng dalawang bansa. siguro sa part na ito, 'di ko na masisisi ang writers (kasi gusto lang naman nila mang-inspire, charot, sige tama na ang sama ko na). sana lang may ganitong synthesis na ginawa ang editor sa kaniyang intro sa libro.

overall a disappointing read tbh :( nag-expect siguro ako masyado