Μετά τον Κοκκινολαίμη, σειρά είχε η τέταρτη περιπέτεια του Χάρυ Χόλε, το "Νέμεσις". Δε θα σταθώ πολύ στο συγγραφικό ύφος του Νέσμπο, το οποίο θεωρώ ότι είναι ακόμα πιο βελτιωμένο σε σχέση με το προηγούμενο βιβλίο της σειράς.

Επίσης το ταξίδι στη Βραζιλία και αντίστοιχα η περιγραφή της στο χαρτί, είναι λες και τα έχει ζήσει από πρώτο χέρι ο Νέσμπο, όπως μας έχει συνηθίσει και με την Ταϊλάνδη ή την Αυστραλία στο προηγούμενα βιβλία. Πραγματικά αξιέπαινο χαρακτηριστικό της γραφής του, που μετατρέπει κάθε περιπέτεια του Χάρι Χόλε σε ξεχωριστή.

Στο κομμάτι του σεναρίου θα σταθώ περισσότερο. Είναι υπέροχη η εξέλιξη του χαρακτήρα του Χάρυ, με κάθε βιβλίο που περνά να προσθέτει λιθαράκια. Έχει καταλήξει να είναι απ' τους πιο ανθρώπινους και εύκολα να ταυτιστείς πρωταγωνιστές αστυνομικών μυθιστορημάτων που έχω διαβάσει ως τώρα, είναι τρωτός και σχεδόν κάθε απόφαση που παίρνει σου δημιουργεί κάποιο συναίσθημα, θετικό ή αρνητικό.

Τέλος, ο καταιγιστικός ρυθμός με τον οποίο αλλάζουν τα γεγονότα στο δεύτερο μισό του βιβλίου και έρχονται οι ανατροπές, με κούρασε σε έναν μικρό βαθμό και από ένα σημείο και μετά μου φαινόταν σαν ψεύτικα και εντελώς στημένα. Βέβαια δεν αλλοιώνει πολύ την τελική εικόνα που σχημάτισα για το βιβλίο και το οποίο φυσικά και αξίζει να διαβάσει κάθε φαν του Νέσμπο και της αστυνομικής λογοτεχνίας εν γένει.