Een novelle over een toneelstuk dat over het echte leven gaat en waarin een ontbrekende roman centraal staat. En de vraag: Hoe gaan mensen om met de holocaust. En dan vooral: het leven erna. En nog specifieker in de periode dat alles “goed” zou zijn, eind jaren 90, regime gevallen, communisme ingeruild voor kapitalisme.... en nu?

We hebben een redacteur wiens carriere weinig voorstelt, zeker na de Hongaarse censuur. Hij weet niet of hij verder mag leven na de zelfmoord van zijn vriend B. Er is de schrijver B., geboren in Auschwitz. Hij kiest de dood en ziet niet in dat er enige zin is in het leven na Auschwitz. Florence (stad voor kunst) bijvoorbeeld heeft geen zin, de mensen zijn allang de betekenis van schoonheid en de essentie van een stad als Florence vergeten. Zijn ex-vrouw Judit leeft jaren leidzaam naast hem maar kiest uieindelijk wel voor schoonheid en het leven. Eerst met de redacteur en dan met haar nieuwe man Adam. En de tijdelijke minnares van B., Sarah, die ook leidzaam leeft naast haar man Kürtu, ze zien het ook als zinloos.

De driehoeks (vierhoeks?) verhoudingen tussen alle personages betekenen ook voor elk van hun iets anders. Liefde, leven, zinloosheid.

Uiteindelijk gaat het ook over het schrijven als uiting, waarvan B in elk geval vindt dat het kansloos is, dat het niets tot uitdrukking kan brengen van waarde en dat de enige manier iets te zeggen het leven zelf is.