"Ars Longa Vita Brevis" zijn de gevleugelde woorden toegeschreven aan de geneesheer Hippocrates. Deze spreuk doelt op de geneeskunde, maar is van tel voor alle ambacht, alle kunsten.

Het leven is kort en de kunde lang om te leren. Maar is dit wel zo?

Seneca gaat hier in dit essay lijnrecht tegenin. Het leven is niet kort, het is daarentegen lang genoeg. Je kan zeggen, het langste wat elk van ons doet. Waarom lijkt dit dan zo kort? Het probleem zit hem in de verhouding die we hebben tot de tijd die aan elk van ons is besteed.

Enerzijds vullen we onze tijd onherroepelijk met allerlei bezigheden. Als iemand vraagt hoe het gaat zeggen we "druk druk druk" en dit wordt vaak als goed gezien. Druk bezig zijn is niet noodzakelijk waardevol contesteert Seneca, we moeten op zoek naar de waarden waarrond we onze tijdsbesteding kunnen organiseren. Vanuit de Stoa zal dit dan zijn voor het bereiken van een onverstoorbaarheid en emotieloosheid, het vermijden van de grootste affecten of passies.

Anderzijds zijn we ons niet authentiek bewust van onze tijd, en spelen we het waardevolle door naar de toekomst. We menen vrij en rustig te kunnen leven na het afstuderen, na een promotie, wanneer de kinderen het huis uit zijn, of als we op pensioen zijn. Seneca zegt dat preoccupatie met de toekomst ons te weinig laat inzien dat het hier en nu het meest van tel is, al het andere is minder treffend.

Het verleden is zeker, wat het lot ons heeft bezorgd ligt vast en is niet te veranderen. Het heeft dus geen zin te blijven mijmeren over ongegrepen kansen. De toekomst daarentegen is onzeker, ligt nooit vast en is het terrein van de speculatie over mogelijkheden. Seneca stelt dat we ons niet onnodig zorgen moeten maken over de toekomst, want dit blijft een spel van het fatum of het lot. Het nu is waar alles van tel is.

In dit essay gaat het over het hier en nu, het moment waar we het meeste grip op hebben, voor Seneca moeten we ons niet richten op onsterfelijkheid. In deze Romeinse filosofie is de ziel namelijk niet onsterfelijk maar gaat deze na de dood op in de kosmos. We moeten ons focussen op het hiernumaals.
Dit doen we best niet door te focussen op rijkdom of roem, dit is alleen van tel in de onzekere toekomst. Een heel leven werk om een straat of monument naar je vernoemd te laten worden is het voor Seneca niet waard.
We moeten ons daarentegen focussen op de wijsheid of sapientia, want dit is het enige dat continu kan zijn binnen de lengte van ons leven.
Paradoxaal bij deze filosofen van de Stoa is dat ze wel door hun geschriften en scheppingsdrang een onsterfelijkheid nagaan, maar dat toch de nadruk op dit leven gelegd wordt. Seneca bracht zijn filosofie in de praktijk door begeleid zelfmoord te plegen, je kan dus zeggen dat hij deze leer authentiek heeft nageleefd.

Interessant essay, ik ben meer benieuwd naar de andere Dialogen.