Scan barcode
A review by schildpad
Ludwig Wittgenstein: The Duty of Genius by Ray Monk
5.0
Aangezien ik dit boek in het Nederlands las, ga ik er ook in het Nederlands over schrijven.
Dankzij de prachtige bibliotheeksticker stond er op de rug van mijn versie uiteindelijk: Ludwig Wittgenstein: Portret van een Wittgenstein. (Wat naar mijn bescheiden mening een stuk beter klinkt 'gekwelde geest').
Om maar direct even heel eerlijk te zijn, dit was de eerste biografe die ik ooit heb gelezen en het komt ook direct het dichtst in de buurt van een filosofisch boek. Ik heb geen idee waarom ik het geleend heb maar ik weet wel dat ik absoluut niet verwacht had het zo leuk te vinden.
Ik deed er ongeveer een maand over om dit boek uit te lezen: het kostte me telkens moeite er weer in te komen, maar wanneer ik er eenmaal weer in zat (vaak na zo’n vijf pagina’s), bleef ik ook lezen zodat de meeste leessessies minstens een uur duurden.
De schrijfstijl is niet eens heel boeiend, vrij droog, weinig gevoel, ik had het idee dat dit deels ook door de vertaling kwam. Gelukkig bestaat het boek voor een groot deel uit primair materiaal: brieven, dagboekfragmenten, zelfs kranten- en tijdschriftartikelen. (Opnieuw had ik wel het idee dat deze aangetast waren door de vertaling, ze schenen in schrijfstijl veel overeen te komen.) Maar het was fantastisch, alsof je in een archief gegooid werd en snipper voor snipper iemands leven in elkaar zette. Het was fascinerend om te lezen hoe personen verschenen en verdwenen, wie er overbleef en wie je dacht dat zou blijven maar nooit meer terugkeerde. Het is vreemd om je te beseffen dat het leven afgelopen was: dat het al plaatsgevonden had. Wanneer je fictie leest kan alles nog gebeuren, lijkt elke bladzijde op dat moment plaats te vinden maar hier ken je het einde al, hier is alles al voor je gedaan.
Daarnaast zat er in het boek genoeg filosofie om te voorkomen dat het simpelweg een soap werd. Toevallig zijn we op dit moment op school met kennisleer bezig en de dingen waar Wittgenstein zich mee bezig hield, sluiten hier best op aan. Ik merkte dat bepaalde dingen me opvielen in de les door wat ik in het boek gelezen had, maar dat daarentegen ook het boek duidelijker werd door achtergrondinformatie uit de les: ik vermoed dat ik sommige passages zonder niet begrepen had.
(Ook nu nog waren er genoeg dingen die ik niet begreep. Maar het is geruststellend om te weten dat een groot filosoof er niet voor terugdeinsde zijn gedachten en meningen radicaal te veranderen. Dat ik over veertig jaar nog kan zeggen: "Nu weet ik hoe het echt zit.")
Dankzij de prachtige bibliotheeksticker stond er op de rug van mijn versie uiteindelijk: Ludwig Wittgenstein: Portret van een Wittgenstein. (Wat naar mijn bescheiden mening een stuk beter klinkt 'gekwelde geest').
Om maar direct even heel eerlijk te zijn, dit was de eerste biografe die ik ooit heb gelezen en het komt ook direct het dichtst in de buurt van een filosofisch boek. Ik heb geen idee waarom ik het geleend heb maar ik weet wel dat ik absoluut niet verwacht had het zo leuk te vinden.
Ik deed er ongeveer een maand over om dit boek uit te lezen: het kostte me telkens moeite er weer in te komen, maar wanneer ik er eenmaal weer in zat (vaak na zo’n vijf pagina’s), bleef ik ook lezen zodat de meeste leessessies minstens een uur duurden.
De schrijfstijl is niet eens heel boeiend, vrij droog, weinig gevoel, ik had het idee dat dit deels ook door de vertaling kwam. Gelukkig bestaat het boek voor een groot deel uit primair materiaal: brieven, dagboekfragmenten, zelfs kranten- en tijdschriftartikelen. (Opnieuw had ik wel het idee dat deze aangetast waren door de vertaling, ze schenen in schrijfstijl veel overeen te komen.) Maar het was fantastisch, alsof je in een archief gegooid werd en snipper voor snipper iemands leven in elkaar zette. Het was fascinerend om te lezen hoe personen verschenen en verdwenen, wie er overbleef en wie je dacht dat zou blijven maar nooit meer terugkeerde. Het is vreemd om je te beseffen dat het leven afgelopen was: dat het al plaatsgevonden had. Wanneer je fictie leest kan alles nog gebeuren, lijkt elke bladzijde op dat moment plaats te vinden maar hier ken je het einde al, hier is alles al voor je gedaan.
Daarnaast zat er in het boek genoeg filosofie om te voorkomen dat het simpelweg een soap werd. Toevallig zijn we op dit moment op school met kennisleer bezig en de dingen waar Wittgenstein zich mee bezig hield, sluiten hier best op aan. Ik merkte dat bepaalde dingen me opvielen in de les door wat ik in het boek gelezen had, maar dat daarentegen ook het boek duidelijker werd door achtergrondinformatie uit de les: ik vermoed dat ik sommige passages zonder niet begrepen had.
(Ook nu nog waren er genoeg dingen die ik niet begreep. Maar het is geruststellend om te weten dat een groot filosoof er niet voor terugdeinsde zijn gedachten en meningen radicaal te veranderen. Dat ik over veertig jaar nog kan zeggen: "Nu weet ik hoe het echt zit.")