Ik merk dat ik moeite heb om mijn ervaring met dit boek in woorden te vatten. De eerste helft (tot hoofdstuk 25) waren grotendeels gevuld met filosofische en theologische discussies over het kwaad en over kunst en muziek, en vooruitwijzingen naar wat pas later zou gebeuren. Naast de verdere beschrijvingen van de kindertijd van Leverkühn en de reflecties op de beperkingen van het schrijven van een biografie ten opzichte van een roman, die ook niet echt boeiden, was de verleiding erg groot om het boek weg te leggen of op te geven. Pas aan het einde merkte ik dat de roman zo geconstrueerd is dat dit hele eerste deel diepte en betekenis krijgt in het slothoofdstuk, en dat je het dan pas op waarde kunt schatten.
Hoofdstuk 25 heb ik geboeid in één ruk gelezen, ook al ging ik daardoor later naar bed dan ik had gepland. Toen begon ook het hele Faustmotief te spelen en werd het spannend, kortom: toen begon deze roman me pas echt te boeien en bleef ik lezen.
Wel blij dat ik deze na [b:The Rest Is Noise: Listening to the Twentieth Century|392563|The Rest Is Noise Listening to the Twentieth Century|Alex Ross|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1311973474l/392563._SY75_.jpg|2373496] gelezen heb, daardoor snapte ik de muziekhistorische inhoud en context een stuk beter.