Ariadne is een fijn boek voor liefhebbers en kenners van mythologische verhalen, maar ook lezers die nog niet zo bekend zijn met mythologie kunnen alle verhaallijnen perfect volgen. Jennifer Saint heeft een vlotte, filmische schrijfstijl waardoor je de oude Griekse wereld tot leven ziet komen. Zowel voor jongeren (die volgens mij eerder de doelgroep vormen) als voor volwassenen is het een tof boek om te lezen!

In het boek volg je twee verschillende perspectieven: die van Ariadne en die van haar zus Phaedra. Het was heel leuk om allebei de meisjes te volgen, zeker omdat ze zo'n verschillende levensloop hebben.

Ik vond het verhaal heel verrassend, maar ik kende de mythe rond Ariadne blijkbaar toch niet zo goed als ik dacht. Na wat opzoekingswerk bleek er toch heel wat van het boek gebaseerd te zijn op oorspronkelijke mythologie, dus degenen die alles weten over Ariadne, Theseus en Dionysus zullen misschien minder verrast worden.

Er was één ding in het boek waar ik graag nog wat meer duiding bij gezien had. Dat hoefde voor mij zeker niet in het verhaal zelf, maar een voetnoot of een vermelding in het voor- of nawoord zou al heel goed geweest zijn. Ik vind het een gemiste kans! (In de spoiler geef ik hier meer uitleg over)

Spoiler

Een van de personages krijgt op een gegeven moment last van een postnatale depressie. Hier wordt niet veel aandacht aan besteed, er wordt ook niets aan gedaan en het verhaal gaat gewoon verder. Ik vind dat jammer! Er gaan jongeren (en ook volwassenen) zijn die dit lezen en misschien denken dat een postnatale depressie erbij horen, normaal zijn... Hier had ik écht graag wat meer duiding gezien!