Τα ονόματα των δύο πρωταγωνιστριών, Εσθήρ και Νετζμά, σημαίνουν στις γλώσσες τους, αστέρι. Η υπόσχεση της περίληψης του βιβλίου είναι πως η αφήγηση θα περάσει από τη μία χαρακτήρα στην άλλη. Δεν υπάρχει όμως ισορροπία στον χώρο που τους δίνεται. Η ιστορία της Εσθήρ, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, είναι πιο ολοκληρωμένη, της δίνεται μια αρχή, μέση και τέλος, ενώ πλαισιώνεται από μια πιο ποικιλόμορφη σειρά από άλλους Εβραίους χαρακτήρες. Διάβασα άλλες κριτικές που βρήκαν την ιστορία της Νετζμά πιο ενδιαφέρουσα, αλλά νομίζω είναι απλώς πιο συμπυκνωμένη (δεν πλατειάζει όσο η ιστορία της Εσθήρ) και πιο σκληρή. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας δεν φαίνεται να θέλει να πάρει κάποια θέση πάνω στο ζήτημα Ισραήλ- Παλαιστίνης ή να αναλύσει οτιδήποτε πιο διεξοδικά – το μήνυμά του περιορίζεται στα δεινά που περνάν οι άνθρωποι σε περιόδους πολέμου (οποιοδήποτε πολέμου) και της ανάγκης για ειρήνη. Το πιο κοντινό σε πολιτικό σχόλιο είναι μια μεταφορά για τον ήλιο: “Ο ήλιος δεν λάμπει τάχα για όλους;” ο οποίος λειτουργεί ως σύμβολο ελπίδας για την Εσθήρ και ως σύμβολο καταστροφής για την Νέτζμα. Η γραφή είναι πανέμορφη, αν και οι συμβολισμοί του γίνονται επαναλαμβανόμενοι από ένα σημείο και ύστερα. Η αφήγηση συχνά πλατειάζει. Οι χαρακτήρες είναι σχετικά μονοδιάστατοι. Γενικά, δεδομένου πόσα βιβλία υπάρχουν με τη συγκεκριμένη θεματική, δεν νομίζω πως αξίζει τον κόπο.