Het proefschrift van Ger Groot (2003). Een overzichtswerk van 4 filosofen, maar meer dan een overzicht worden de figuren naast elkaar geplaatst als denkers in een groter verhaal, een tijdperk van ongemak, differentie, veelheid en verbijstering. De dood van God, de mens en de filosofie worden verkend, en het gebrek aan uitweg is beklemmend - wellicht hebben de aangehaalde auteurs daarom hun troost slechts nog kunnen vinden in literatuur - ze zien het schrijven als een therapie.

Ik hou er het volgende van bij, dat geldt voor alle aangehaalde auteurs in dit boek.
"Als het schrijven van Cioran één lange oefening is in het uitstel van de zelfmoord, als antwoord op een principieel betekenisloos bestaan, dan slaat het om in een therapeutische act die geen waarheid of onwaarheid meer beoogt maar simpelweg ten aanzien van het denken de handdoek in de ring werpt."..."Zolang er schrijven is, is er weliswaar geen hoop, maar de momentane overwinning van de wanhoop die iedere (schrijf-)daad veronderstelt geeft wel het respijt dat vooralsnog doet leven."(p.507-508)

Het boek toont een denklijn waarbin de hoop op systeemdenken wordt doorprikt. Resultaat is een nadruk op nut van het nutteloze. Zo is er ook ook een voorkeur van het leven tegenover het denken. Het individuele leven weliswaar, als een oefening in levenskunst.
Tenenkrullend heerlijk ongemak, en zeer kundig verwoord door Ger Groot.