Prachtig boek. Het hoofdpersonage is sympathiek en heeft diepe indruk op me gemaakt, en de natuurbeschrijvingen zijn prachtig. De metaforen zijn bijzonder en verrassend, maar ook zo duidelijk dat het goed bijdroeg bij het inleven in het boek. Het is door het boek heen duidelijk te merken dat Delia Owens zoöloog is, en dat ze weet waarover ze schrijft.

De gesprekken waren soms wel wat houterig en onnatuurlijk (iedereen praat op dezelfde manier, of ze nou 10 of 60 zijn), en soms las het meer als poëzie dan als een verhaal, maar daar hou ik juist wel van.

In essentie was dit voor mij een boek over eenzaamheid en liefde, maar ook over de schoonheid van de natuur. Erg mooi, een aanrader.