چندین بار خواستم بوف کور رو بخونم و حجم کمش من رو گول می‌زد که بعداً هم فرصت خواهم داشت. اما امروز که این کتاب رو تموم کردم دیدم که خوندن این کتاب چندین برابر حجمش وقت و انرژی صرف کرد. گم شدن تو فضای مالیخولیایی و ریتم کندی که هدایت به عمد به تناسب موضوع انتخاب کرده خوندن این کتاب رو فو‌ق‌العاده سخت کرده. شرح عشق افلاطونی راوی به زن اثیری که تو بخش دوم به فروپاشی عشق به شکلی زمینی و زشت به زن لکاته می‌رسه انقدر سخت و طاقت‌فرسا بود که آخرش به هدایت آفرین گفتم. شاید کتابی نباشه که بتونم تو مدت زمان کم بارها بخونمش اما کتابی هست که مطمئناً تا مدت‌ها تو ذهنم خواهد موند.