De meeste Indonesische auteurs schrijven over liefde, drama, inclusief driehoeksverhouding, als niet schrijven ze over spoken/boze geesten. Daarom lees ik het niet graag, behalve de novels/literatuur van bijvoorbeeld Pramoedya Ananta Toer, enz.

Dit boek? Wat kan ik zeggen, het is zowel fictie als non-fictie, of een fictie die non-fictie is en een non-fictie die fictie is. Verwarrend? Hé? Er zijn mythische elementen, filosofie, contradictieve meningen, geloof, en politiek in een boek. De Indonesische lezers hebben minstens vier a vijf sterren gegeven en ik heb de recensies door Nederlanders op Hebban gelezen; ze hebben maar drie sterren gegeven en ik kan het begrijpen omdat om het verhaal te kunnen begrijpen jij de metafysische wezen van het land moet kennen, ook wie Suzanna is en wat zij heeft gedaan, ook de legenden/volksverhalen. Ik vind het verhaal zelf interessant, out of the box en dit is een boek waar ik zelf veel ging na denken, waar ik ging filosoferen.