دارم فکر می‌کنم اگر این کتاب از زاویه دید یک نفر دیگه بود شخصیت دالی رو چطوری توصیف می‌کرد؟ به طرز عجیبي این آدم به نظر من annoying, self-centered و حسود بود.
کتاب چیز جدیدی به آدم اضافه نمی‌کنه. داستان بارها و بارها مصرف مواد و نوشیدن الکل و بیرون رفتن با غریبه‌هاست. اینکه دالی تا ۲۸ سالگی هنوز رفتارهایی داشت که خیلیا به سن ۲۳ می‌رسن می‌گن «خب بسه دیگه. وقت بزرگ شدنه.»
اوایل برام کتاب جالبي بود و داشتم به ۴ ستاره فکر می‌کردم، اما هرچی جلوتر رفت بیشتر رفت رو اعصابم. یک سری دستورپخت تو کتاب بود که به هیچ درد نمی‌خورد. چندتا ایمیل رندوم و فیکشنال بود که جداً خنده دار نبودن.
اصولاً این کتاب از زاویه دید یک فرد privileged عه. مثل این می‌مونه که اون دختر پیک‌می اکیپ که همیشه سعی می‌کنه با همه لاس بزنه و آخر روز گریش می‌گیره چون دوستاش دوست‌پسر دارن و این نداره و نهایتاً وارد یه فاز «من کافیم.» میشه بره کتاب بنویسه.
یک سری بخش‌های ابتدایی relatable بود، تا اینکه ابداً نبود چون اکثر ماها زودتر از این حرفها به بلوغ فکری می‌رسیم!