Het lied van de zee had ik al een paar keer voorbij zien komen op Instagram en, heel eerlijk, ik wist niet zo goed wat ik van het boek moest verwachten. Het boek had ik al netjes klaarliggen, gekregen van Uitgeverij Boekerij, ik had het nog steeds niet opgepakt. Toen boekhandel Boeklief een readalong organiseerde, leek me dit de perfecte kans om aan dit boek te beginnen. Ik vertel je heel graag meer over dit boek, want het heeft me enorm aangenaam verrast!

Achterflap
Lang geleden floreerde Miren O’Malleys familie dankzij een deal die ze hadden gesloten met de Meermensen: veiligheid voor hun schepen op zee in ruil voor een bijna onbetaalbare prijs. Die belofte hebben ze echter al vele jaren niet kunnen waarmaken. Mirens oma is vastbesloten om de gloriedagen die zij zich nog kan herinneren terug te laten keren, zelfs als dat betekent dat ze Miren haar vrijheid moet ontnemen. Haar oma leert haar dat de O’Malleys een machtige familie horen te zijn die zich houdt aan de eeuwenoude traditie die hen al generatieslang ondersteunt:

Eén kind is voor de familie.

Eén kind is voor de kerk.

En één kind is voor de zee.

Het verhaal
Vantevoren hadden we met ons groepje allemaal het idee dat dit boek voornamelijk zou gaan over zeemeerminnen. Niet persé het Disney-achtige beeld, maar de mythische variant. Het is niet zo dat dit boek er níet over gaat, maar toch was het heel anders dan verwacht. Het is meer een duister sprookje, een legende die tot leven komt. Zo voelt het echt.

Miren komt uit een lange lijn zuivere O’Malleys. Dit betekent, jawel, dat de O’Malleys veel kinderen kregen en uitgehuwelijkt werden aan hun neven en nichten. Nu Miren de laatste uit de bloedlijn is, aast haar neef Aiden op een huwelijk met haar om de vergane glorie te herstellen. Jaren geleden is er ook iets belangrijks gestolen, wat te maken heeft met het verlies van deze glorie. Haar neef heeft dit in handen, maar heeft hier een O’Malley voor nodig. Mirens oma sluit een verbond met hem, maar haar kleindochter ziet dit uiteraard niet zitten. Ze weigert om zich te lenen voor de eeuwenoude traditie: een kind om te houden en de bloedlijn door te geven, een kind voor de kerk, en een kind voor de zee. Ze slaat op de vlucht met niets minder dan duistere verhalen uit haar kindertijd om haar gezelschap te houden, en een paar brieven van haar moeder die ze heeft gevonden op een verstopplaats van haar opa.

Het verhaal neemt je mee op reis met Miren. De brieven van haar moeder aan haar opa hebben haar aan alles doen twijfelen. Hoe heeft haar moeder haar als jong meisje zomaar achter kunnen laten bij haar moeder, zonder ooit nog naar haar om te kijken? Beetje bij beetje ontdekt ze meer over haar geschiedenis op haar zoektocht naar de waarheid.

De schrijfstijl
De schrijfstijl van Angela Slatter deed me heel erg denken aan V.E. Schwab op de een of andere manier. Er zit wel een net iets duisterder randje aan de mythes die we tussendoor lezen, maar het is zo beeldend en sprookjesachtig. Ik kon me er helemaal door laten meeslepen. Het is voortdurend spannend, omdat haar neef Aiden haar op de hielen zit. Miren is eigenlijk nergens veilig, maar toch krijgt ze hier en daar hulp uit onverwachte hoeken. Er zitten ook verschillende plottwists in die het verhaal levendig maken en telkens weer een verfrissende wending geven.

Personages
Het boek is geschreven vanuit Miren. Miren is altijd vrij klein gehouden en vrijheid kent ze niet echt. Ze is opgegroeid bij haar oma en verzorgende oom en tante, maar nadat ze alles kwijt dreigt te raken, gaat er een knop in haar om. Ze besluit om – nu het nog kan, niet langer het kleine onwetende meisje te zijn en te kiezen voor zichzelf. Gedurende haar reis, of vlucht, wordt Miren een steeds sterker personage. Ze leert steeds beter wat ze nu eigenlijk zelf wil, en niet wat anderen voor haar willen. Het leuke aan Miren is dat ze ook ontzettend onvoorspelbaar is. Als je denkt dat ze het ene gaat doen, maakt ze juist ineens weer een beslissing die je van het pad af leidt. Hoe verder ze komt, hoe minder ze zich nog iets door een ander laat vertellen.

Het boek heeft ook erg leuke bijpersonages. We komen onder andere een rondtrekken theater tegen die een grote rol zal spelen in Mirens zoektocht. Ook verandert een onverwacht vijandelijk wezen in een bondgenoot en dat levert ook mooie momenten op.

Conclusie
Natuurlijk ga ik het einde niet verklappen, maar ik wil wel delen dat het einde best snel ging ineens. Er gebeurt echt heel veel en alle verhaallijnen en mysteries komen bij elkaar om alle geheimen te ontrafelen. Ik vond dit echt een heerlijk duister sprookjesachtige mythe. Het was totaal anders dan verwacht en misschien door mijn niet-verwachting was ik zo aangenaam verrast. Dit boek zal zeker niet voor iedere lezer zijn, maar als je open staat voor eens iets anders, dan raad ik je dit boek zeker aan. Voor de prachtige cover en sprayed edges zou je dit boek alleen al in huis halen!

Trigger warnings
Wel goed om even te waarschuwen: er zitten wel echt wat duistere stukken in dit boek, best expliciet luguber soms naar mijn mening (maar nu ben ik ook niet zo van de horror – dus misschien is dit voor een ander minder heftig). Ik zou dit boek daarom zeker niet voor de jongere YA-lezer aanraden.