هزار تا ستاره هم کمشه.
خب خب، از کجا شروع کنم؟
چطوره اول از همه به این اشاره کنم که: شخصیت پردازی: ۱۰/۰، پلات های داستان: ۱۱/۱۰، دیالوگ ها: ۱۲/۱۰ و رومنسش؟ اوه رومنسش! ۱۹۱۰۲۰۲۰۲۰۲۹۲۹۱۰/۱۰
همیشه قشنگ ترین رومنس هارو توی ژانر هایی پیدا میکنم که هیچ ربطی به عاشقانه ندارن و واقعا خدایا چطور ممکنه این کتاب انقد قشنگ بوده باشه.
استرس کشیدم. خندیدم. اشک ریختم. واقعا اشک ریختم.
لازمه اضافه کنم پایان بندی داستان ۱۰۰۰۰۰۰/۱۰؟ تنها قسمتی که دردناک متیاس بود. پسر چقد من سر تو گریه کردم
خیلی وقت بود انقدر با یک کتاب، با شخصیت هاش، با داستان هاشون، تروما هاشون و تصمیماتشون آبسسد نشده بودم و به نظرم ۵ ظلمه در حق این کتاب:)
به معنای واقعی دوگانه Six of crows برای من بیشتر از یک فانتزی عادی بود. من دوماه با همشون زندگی کردم.
با کز انتقام گرفتم و چیز های مهم تر زندگیم رو پیدا کردم.
با اینژ از دودکش بالا رفتم و برای دوستانم زندگیمو به خطر انداختم.
با نینا پارم خوردم و مرده هارو زنده کردم.
با متیاس با بر سر دوراهی عقل یا احساس موندم.
با جسپر ترسم رو زیر پا گذاشتم و فهمیدم موهبتی که در وجودت نشسته لزوما نفرین نیست.
با وایلان ارزش خودم رو فهمیدم و اجازه ورود افراد به قلبم رو دادم.
و در نهایت با همشون عاشق شدم، از دست دادم و شاید به دست آوردم.
به هر کسی که ببینم پیشنهادش میکنم.
اگر روزی حافظم رو از دست بدم خوشحال میشم دوباره و دوباره و دوباره هم این زندگی رو تجربه کنم.
مگه میشه لذت همراه شدن با ۶ کلاغ معروف کتردام رو از دست بدم؟