این کتاب ایرادات خاص خودش رو داره.
شخصیت پردازی‌ها جذاب نیستن و تنفر از شخصیت اصلی خیلی راحته. (دیدگاهی که نسبت به زنان داره یا حتی تصمیماتی که میگیره.) فضای داستان دلنشین نیست و به طور کلی کتابی نیست که آدم برای لذت بردن بخونه. بعضی از اتفاقات اینقدر اغراق شدن که تصورشون سخته. حتی میشه گفت بعضی مسائل از نظر عقلانی ممکن نیست؛ اما!
دلیلی که ۵ ستاره بی بروبرگرد حقشه اینه که جورج اورول یک ایده تو سرش داشت، و به بهترین شکل روی کاغذ پیاده‌ش کرد.
جایی از داستان نیست که آدم حس کنه “جورج نمیدونه داره راجع به چی می‌نویسه.”
همه چیز فکر شده‌ست. هر بخشی از داستان وجود داره چون باید وجود میداشته.
قبول دارم که شاید کسل کننده به نظر بیاد چون بعضی جاها خیلی راحت میتونه توجه آدم رو از دست بده. اما با این وجود، داستان اینقدر خوب نوشته شده و اینقدر خوب از پس ایده پشتش بر اومده که به همون راحتی میتونه جزو کتابهای مورد علاقه آدم بشه. (اشاره نامحسوس به خودش)
برای افرادی که توی جامعه نسبتاً مشابه زندگی میکنن، این کتاب تا حدودی نمکِ روی زخمه. اما به همون اندازه فرد رو ایجاب می‌کنه راجع به یک سری مسائل بیشتر فکر کنه. و مگه آدم چه چیز بیشتری از کتابها میخواد، جز اینکه به گوشه‌ای از ذهن منتقلش کنن که در روزهای عادی اونجا نمیره؟

«اگه تصویری از آینده میخوای، چکمه‌ای رو مجسم کن که داره صورتِ یک آدم رو له می‌کنه—تا ابد.»