Tsja… ik moet eerlijk zeggen dat dit boek me niet zo aanstond. Ten eerste mocht de auteur wel wat meer uitleg geven. Mischien ligt het aan mij, maar vaak werd er pas achteraf duidelijk wat er aan de hand was in een scene en werd er alleen verteld wat er precies gebeurde en niet de achterliggende redenen. Ze mag ook wel wat duidelijker schrijven, want het was niet altijd duidelijk wie er sprak. 

Maar mijn grootste probleem is de hoofdpersoon, en of dat eerlijk is weet ik zelf niet zo zeker. Maar ik kan er ook niks aan doen: ik vind haar gewoon niet sympathiek. 

Ze helpt bij het verzorgen van mentaal beperkte mensen, maar voor mijn gevoel – en dat haal ik uit hoe ze het zelf beschrijft – heeft ze daar het geduld helemaal niet voor. Ze reageert altijd direct boos op Djamila, een ietwat lastige jongedame, waar ze dan toch zegt een zwak voor te hebben. Op een gegeven moment zegt Djamila haar boos “eet poep”. Niet beleefd natuurlijk. Maar hoe Anita reageert is echt te zot voor woorden. Ze

belegt een broodje met letterlijke poep uit Djamila’s luier en legt die Djamila voor, of ze die wel wil eten. Nee? Nou, zeg dan ook niet dat ik het moet doen.

Mischien ben ik de enige, maar ik vind dat raar gedrag. 

Ze is ook lastig en onverstandig. Op een gegeven moment gaat ze bij een jongeman inwonen en slaapt zelfs in hetzelfde bed als hij, hoewel dit gezien de cultuur waarin ze leeft ontzettend onverstandig is. Ik heb het gevoel dat ze erg veel keuzes uit emotionele overwegingen nam, en dan kwam er niet altijd de beste optie uit. 

Verder weigert ze haar bord te bedekken tijdens de ramadan als ze ermee over straat gaat, want dat is “flauwekul”: ze hoeven zich niet aan te passen aan de moslims. Ze geeft wel uitleg, dat ze vindt dat het voor de plaatselijke christenen ook niet bemoedigend is, maar ze lijkt het vooral voor zichzelf irritant te vinden. 

Er zijn wat kleinere dingen, zoals hoe ze mensen beschrijft, die me niet bevielen, maar dat is mischien subjectief. (Ze zegt dat biddende mensen bij de klaagmuur haar aan mensen met klassiek autisme doen denken, en als een mentaal beperkte jongeman moet lachen om haar Arabisch, want ze praat “net als een kind”, zegt ze dat hij gewoon opmerkt dat zij “ergens op een gelijk niveau met hem functioneerde”.) 

Ik vind het een beetje lastig deze recensie te schrijven, want de auteur is een echt persoon die echte trauma’s heeft opgelopen en ik wil dat niet onder stoelen of banken schuiven. Ze heeft wel degelijk haar best gedaan om God’s roeping te volgen en heeft daarin ook offers gebracht. Maar dat betekent niet dat ze in dit boek – dat ze dus zelf geschreven heeft – erg goed naar voren komt.