Eens met de boodschap, erg inspirerend allemaal. Maar Bregman had zelf ook wel wat ambitieuzer kunnen zijn bij het maken van dit boek. Veel van de voorbeelden komen bijvoorbeeld ook al voor in De meeste mensen deugen. Voor wie dat ook gelezen heeft voelen sommige hoofdstukken daardoor als een herhaling van zetten.

Verder zijn bijna alle voorbeelden mannen met geld of een diploma aan een prestigieuze universiteit. Mensen die dus tijd en ruimte hebben een stap als deze te zetten, die ook prima wat minder kunnen verdienen. Mensen die bovendien 60-100 uur in de week aan werk besteden. Heel mooi, maar voor de meesten volstrekt onhaalbaar. Aan het einde besteedt Bregman nog een paragraaf aan het risico van een burn-out, maar echt diep gaat hij hier niet op in. Terwijl niemand iets heeft aan een leger moreel ambitieuze mensen die opgebrand thuis zitten. En ook: wat kunnen mensen doen die niet in die positie zitten?

Waar ik De meeste mensen deugen echt een indrukwekkend werk vond, is dit vooral een opsomming van voorbeelden (die allemaal erg op elkaar lijken) rond een centraal thema: morele ambitie, met voor elk hoofdstuk een compleet uit de lucht gegrepen quote.