احتمالاً بقیه پنج ستاره را زیادی بدانند، ولی من در این موضوع، در اکثر مواقع، شخصی تصمیم می‌گیرم. پس همین پنج ستارۀ کامل را بهش می‌دهم.
تلخ بود و عاشقانه. حتی احمقانه. موقع خواندنش، خیلی گریه کردم. نه برای ریکاردو یا شیلیایی کوچک، بلکه برای خودم. برای حماقت خودم، که بنظر شبیه به ریکاردو می‌آمد...
خواندنش برایم بسیار لذت بخش بود و طولانی بودنش را هم بسیار دوست داشتم... پر از جزئیاتی بود که با دانستنشان لبخندم کش می‌آمد.
ولی سانسور! خدای من. حداقل خداروشکر که برای جاهایی که حذف کرده بود سه نقطه‌ای گذاشته بود تا بدانیم که حذف شده، اما، این چه وضعیتی ست؟ حرص آدم درمی‌آید. هرچند چیز خیلی خاصی هم نباشد.