Het verhaal wordt afwisselend gevolgd vanuit het perspectief van Ruth, in de ik-vorm, en dat van haar 17-jarige dochter Maeve, in de derde persoon.
Ruth heeft in 1973, toen ze 16 was, haar laatste zomer in het landhuis van haar vader doorgebracht en had met haar vier vriendinnen, eveneens in de leeftijd van 16 tot 18 jaar, een pact gesloten om gedurende die maanden een kunstproject uit te voeren door de tragische verdrinkingsdood van Ophelia (uit Shakespeares 'Hamlet') zo mooi mogelijk in scène te zetten en elkaar op die manier te fotograferen. Maar die zomer eindigt met een tragische gebeurtenis, waardoor Ruth nog steeds geplaagd wordt door nachtmerries.
24 jaar later - Ruth is ondertussen getrouwd en moeder van de 17-jarige Maeve en de 6-jarige tweeling Michael en Iza - is Ruths vader, met wie ze de laatste jaren geen contact meer had, overleden en heeft haar ondanks de relatiebreuk het verwaarloosde en gebrekkige familiehuis nagelaten. Maeve is na een beenmergtransplantatie en chemobehandelingen eindelijk herstellende van leukemie, maar haar langdurige ziekte heeft veel spanningen tussen haar ouders veroorzaakt en zelf moet ze nu wennen aan het idee dat de aandacht van haar ouders niet meer uitsluitend naar haar uitgaat en dat ze misschien toch niet dood gaat; ze is prikkelbaar en onredelijk jegens haar vaak ruziënde ouders, maakt een verlate puberteit door en ontwikkelt een prille maar intense geheime liefde voor Stuart, de jeugdvriend van haar moeder die gedurende deze zomer in het tuinhuisje bij het landhuis mag verblijven.
Terwijl Maeve zich verlustigt in Stuarts aandacht en zich steeds meer afzet tegen haar ouders, Ruth probeert haar nachtmerries en herinneringen aan die zomer van 1973 in alcohol te ontvluchten en de relatie tussen Ruth en haar man Alex verslechtert, blijkt dat Stuart - die die zomer van 1973 ook aanwezig was - niet alleen van Ruths geheimen op de hoogte is, maar ook weet waarom de relatie Ruths vader met haar zo ingewikkeld en moeizaam was.
En dan escaleert de situatie...
3½ ster