Ilk olarak cevirmenin iyi bir is cikardigini dusunuyorum. Okudugum metin beni dil olarak icine aldi ve Paul Auster sozcuklerle oynamayi seven bir yazar bunu ceviride okura tercume etmek kolay bir is olmasa gerek.

Kitapla ilgili ikinci begendigim ozellik az sayfada yeterince dozunda anlatilmis bir hikaye var. Ne bosluk doldurmak icin oylesine soylenen sozler, ne de gereksiz tasvirler, diyaloglar okuyoruz. Yazar bir kimlik bunalimi meselesi anlatmak istemis bence ve yeter duzeyde bunu Cam Kent kitabina sigdirmis.

Son olarak kitabi begenmeme ragmen neden 3 yildiz verdigime gelince. Aslinda 3 ile 4 puan vermek arasinda kaldim. Bu kitabin postmodern bir metin oldugunu biliyordum ama ben polisiye okumak istahiyla kitaba basladim. Baslangic sayfalarinda da kitap bu vaadi yerine getiryordu. Ortalardan sonlara edebi olarak guzel bir okuma zevki verse de, polisiyeden beklentimi karsilamadi; bunun da postmodern tarzindan kaynaklandigini dusunuyorum.

New York uclemesinin geri kalan iki kitabini da okuyacagim.