Scan barcode
A review by llorenza
Villette by Charlotte Brontë
3.0
Ik begrijp niet goed hoe die voorwoorden er steeds vanuit gaan dat je het boek al gelezen hebt. Ook hier was dat weer het geval, waardoor ik de inhoud van het boek al kende voor ik eraan begon. Wat wel erg interessant was om te weten is het feit dat Villette staat voor Brussel, en sterk gebaseerd is op autobiografische ervaringen toen Charlotte zelf met haar zus in Brussel verbleef, in een school zoals beschreven in het boek. Uiteindelijk komt Villette/Brussel niet bijzonder veel aan bod in het boek, waardoor de herkenning waarop ik gehoopt had wat uitbleef, al is er een hoofdstuk (tevens een van de beste) op het eind waarin het hoofdpersonage Lucy 's avonds als in een koortsdroom door de stad en een stadspark zwerft, en waarin ik me zo de stadssfeer kon voorstellen.
Villette gaat over Lucy Snowe, en die naam is niet toevallig zo gekozen. Charlotte Brontë kiest voor een bijzonder afstandelijk hoofdpersonage, dat nooit helemaal eerlijk is tegenover de lezer en waar je vooral tussen de lijnen hoort te lezen, maar zelfs dan nog soms voor verrassingen komt te staan. Bovendien wordt er erg de nadruk gelegd op de religieuze clash tussen de protestantse Engelse Lucy en de katholieke Franse bevolking van Villette. Dit is geen gemakkelijk boek, en de karakteriseringen van sommige personages zijn bevreemdend en onvoorspelbaar (zoals van M. Paul bijvoorbeeld, een gigantische "red flag"-man die dan opeens een halve heilige wordt). Ik heb bewondering voor de bakens die Charlotte Brontë hier weet te verzetten met een voor die periode vrij atypisch boek, maar heb ik dit boek graag gelezen? Neen, niet echt.
En het is maar goed dat het voorwoord me al gezegd had wat het einde was, want ik twijfel of ik het anders goed begrepen zou hebben.
Villette gaat over Lucy Snowe, en die naam is niet toevallig zo gekozen. Charlotte Brontë kiest voor een bijzonder afstandelijk hoofdpersonage, dat nooit helemaal eerlijk is tegenover de lezer en waar je vooral tussen de lijnen hoort te lezen, maar zelfs dan nog soms voor verrassingen komt te staan. Bovendien wordt er erg de nadruk gelegd op de religieuze clash tussen de protestantse Engelse Lucy en de katholieke Franse bevolking van Villette. Dit is geen gemakkelijk boek, en de karakteriseringen van sommige personages zijn bevreemdend en onvoorspelbaar (zoals van M. Paul bijvoorbeeld, een gigantische "red flag"-man die dan opeens een halve heilige wordt). Ik heb bewondering voor de bakens die Charlotte Brontë hier weet te verzetten met een voor die periode vrij atypisch boek, maar heb ik dit boek graag gelezen? Neen, niet echt.
En het is maar goed dat het voorwoord me al gezegd had wat het einde was, want ik twijfel of ik het anders goed begrepen zou hebben.