Jantine Jongebloed schrijft in Soms wil ik een kind op eerlijke wijze over haar fluctuerende kinderwens. Na een zeer duidelijke kinderwens en een paar mislukte pogingen komt er twijfel opzetten: wil ik wel een kind? Jantine Jongebloed neemt je mee op haar zoektocht.

Wauw, wat een boek! Jantine Jongebloed schrijft enorm vlot, maar tegelijkertijd voelt het boek erg poëtisch aan. Je krijgt een inkijk in de diepste gevoelens, gedachten en verlangens van Jantine en ondertussen zet het je aan het denken. Over de (verwachtingen van de) maatschappij, over jezelf, over twijfelen. Dit boek heeft mijn blik verruimd.

Ik heb het vaak dat als ik een boek lees, ik daarna nog wel de belangrijkste boodschappen en enkele passages onthoud, maar verder verdwijnen de details vrij snel naar de achtergrond. Bij Soms wil ik een kind heb ik regelmatig foto's gemaakt van bepaalde pagina's, er zitten post-its tussen mijn boek en de woorden van Jantine malen nog door mijn hoofd. Dat vind ik het heel sterk, het is erg zeldzaam dat ik nog zo lang blijf nadenken over een boek.