Het leuke aan detectives vind ik dat je kan meedenken, en af en toe een “aha!”-moment hebt. Van beide was geen sprake in dit boek.

Het verhaal gaat over een 30-jaar oude cold case en een gepensioneerde politierechercheur wiens zaak het was, en wie nu vastbesloten is de zaak eindelijk op te lossen.

Aan het begin krijg je de grootste aanwijzingen al, en dan begint het eeuwige wachten tot de hoofdpersoon dat ook een keer uitvogelt, wat tot halverwege het boek duurt. Daarna volgt een serie aan andere ontdekkingen, waar geen één echt een versnelling van het verhaal veroorzaakt. Dit blijft tot het einde zo en liet mij achter met een gevoel van: “was dit het nou?”

Dit zou allemaal niet erg zijn als dit boek meer was dan slechts een detective, als het thema’s over het leven zou behandelen die belangrijker zijn dan het moordmysterie dat wordt gepresenteerd. Mijns inziens was dit echter niet het geval. Het verhaal of karakter van de hoofdpersoon wordt nooit uitgediept, en daarnaast vond ik zijn personage ook buitengewoon oninteressant.

Ten slotte ergerde ik me ook aan hoe onwaarschijnlijk het verhaal was. Een heel politieteam gaat over de cold case maar maakt het hele boek geen enkele vooruitgang,

behalve op het moment dat een getuige zelf naar de politie komt, wat uiteraard direct naar de hoofdpersoon toegespeeld wordt.

De hoofdpersoon, hoewel geen deel (meer) van de politie, weet het hele mysterie in zijn eentje uit te vogelen.