Het tweede deel van de familie Aubrey en waar ik best wat moeite had om door het eerste deel te komen, bleek dat ook nu niet vlotter te gaan. Misschien is het niet zozeer de schrijfstijl, maar het verhaal (geschreven in een heel andere tijd, waar schrijven ook gewoon anders was als nu) dat de auteur brengt dat maakt dat ik het niet als heel vlot ervaar.

Het duurde dus best lang voor ik weer in het verhaal zat. Daar tegenover staat wel dat ik deze personages maar moeilijk kan loslaten. Voel je dus mijn ‘frustratie’? Waar in bij het eerste boek zei dat ik hoopte meer diepgang en voeling met de personages te vinden is deel twee en minder aan de thee te zitten, kreeg ik dit keer dus wel waar voor mijn geld. 

Al blijft deze Britse klassieker teveel woorden hebben en laat het weer te weinig los. Dat, in combinatie met het verhaal, daar hou je van of niet. Toch, ik snap waarom het een klassieker is. Veel ben je dus niet met deze review omdat deze serie mij ook gewoon met een heel dubbel gevoel laat zitten. Wat ik wel weet, is dat is het volgende deel ook weer zal willen lezen. Dus maakt het toch veel bij me los. Volgen wie volgen kan.