Een uitgebreid interview als slotstuk van een carrière. Ik had het plezier de colleges te volgen in het laatste jaar voor Verhaeghes emeritaat, waar vele hier geponeerde ideeën werden verkend.

Een ego-document waar de auteur van achter het gordijn van theorie spreekt. Verhaeghes aanpak is een typevoorbeeld van interdisciplinariteit, gebruik makend van in de eerste plaats literatuur (!), psychoanalytisch vocabularium maar ook sociologie en filosofie becommentarieert Verhaeghe vertogen in de zorg, maar ook politieke en maatschappelijke veranderingen.

Centraal is hier de daadkracht van het woord, zoals Freud zijn conceptueel apparaat als "hulpvoorstellingen" ziet, die in een nederige positie steeds hernieuwd en herdacht kunnen worden komt ook Verhaeghe steeds terug op zijn de taal en zijn werk en van vroeger. Deze oprechtheid maakt dit interview een document over een leven lang Bildung, ontwikkeling en ideeën herdenken. Duidelijk te zien als je zijn doorbraak, [b:Liefde in tijden van eenzaamheid: Over drift en verlangen|18054266|Liefde in tijden van eenzaamheid Over drift en verlangen|Paul Verhaeghe|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1425654267l/18054266._SY75_.jpg|1154474] ernaast legt.

Net zoals vele generatiegenoten presenteert Verhaeghe volgens mij een kritiek op de vergaarbak van neoliberalisme vanaf de jaren '80 en het loskomen van de patriarchale autoriteit in Katholiek Vlaanderen. De zoektocht naar een taal om dit uit te drukken is een grote motivatie, en is in mijn ogen een blijvende bron van inspiratie.