"1 Ağustos 1979'da burada otururken, kulağım artık var olmayan bir evin duvarına dayanmış gibi geçmişe dayalı."

Gerçekten de kulağımızı dayayıp dinliyoruz Brautigan'ın anlattıklarını. Ölümünden önceki son romanıymış bu, ve baktım biraz, yarı otobiyografikmiş. Kendisi gerçekten bir arkadaşını vurmuş ama yalnızca yaralamış. Aynı sene içinde bir başka arkadaşı bir av sırasında kazayla ölmüş. Bu ikisini birleştirmiş sanıyoruz. Neyse.

Demek istediğim, çocukluğa ait toz altında kalmış anılar, daldan dala atlanarak ancak bu kadar güzel ve hüzünlü anlatılabilir.

Toz... Amerikalı... Toz.