Scan barcode
A review by yolanda_h
Etta and Otto and Russell and James by Emma Hooper
5.0
Boekbespreking in briefvorm aan Emma Hooper.
Beste Emma,
Soms haalt de werkelijkheid je in, of blijf je er juist achteraan rennen. Dat is niet altijd erg, als je maar komt waar je wil zijn. Beter laat dan nooit.
Niet.
Wel.
Misschien.
Ik zit in de trein en ik schrijf. Ik reis, net als Etta en Otto en Russell en James en kijk naar buiten. Ik zie de regen en denk aan de wind en het stof en de droogte van Saskatchewan in Canada. Ik denk aan het stof dat Etta inademde en het land waarop Otto en Russell werkten. Ik voel de beweging en de rails onder mijn voeten en stel me voor wat Otto zag toen hij uit het raam keek. Ik denk aan Otto’s witte haar, de ritardando van de treinwielen en van zijn hart.
Ik zit in de trein en schrijf je een brief zoals er zoveel worden geschreven in je boek en ik denk eraan dat je het misschien nooit zal lezen. Want ik schrijf Nederlands en jij Engels. Maar het geeft niet. Oké?
Oké.
‘The world is a book and those who do not travel read only one page.’ Het stond in het vorige boek dat ik las. Met misschien wel die gedachte zal Etta op die ene dag wakker zijn geworden. Maar het geldt ook andersom, omdat je mij mee op reis hebt genomen. Een onwaarschijnlijke en filmische reis. Niet alleen van de bijzondere Etta die op 83-jarige leeftijd besluit om het water te gaan zien en gaat lopen, lopen, zingen en lopen. Het gaat ook om de reis die ieder van hen in hun hoofd maakt. Ik voer, reed, danste, zwoegde, peinsde en huilde mee met de herinneringen van hun kindertijd en de oorlog.
Door de structuur, de vorm en je manier van schrijven is je roman een kunstwerkje geworden dat niet alleen op de meest bekende wijze als een (stoom)trein leest. Versnellen, ‘ritmisch we-stoppen-niet-we-stoppen-niet’, afremmen en plots tot een halte komen. Even stilhouden, door het raampje naar buiten kijken en weer optrekken.
De brief gaat hier verder: http://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2014/11/16/emma-hooper-etta-otto-russell-james/
Beste Emma,
Soms haalt de werkelijkheid je in, of blijf je er juist achteraan rennen. Dat is niet altijd erg, als je maar komt waar je wil zijn. Beter laat dan nooit.
Niet.
Wel.
Misschien.
Ik zit in de trein en ik schrijf. Ik reis, net als Etta en Otto en Russell en James en kijk naar buiten. Ik zie de regen en denk aan de wind en het stof en de droogte van Saskatchewan in Canada. Ik denk aan het stof dat Etta inademde en het land waarop Otto en Russell werkten. Ik voel de beweging en de rails onder mijn voeten en stel me voor wat Otto zag toen hij uit het raam keek. Ik denk aan Otto’s witte haar, de ritardando van de treinwielen en van zijn hart.
Ik zit in de trein en schrijf je een brief zoals er zoveel worden geschreven in je boek en ik denk eraan dat je het misschien nooit zal lezen. Want ik schrijf Nederlands en jij Engels. Maar het geeft niet. Oké?
Oké.
‘The world is a book and those who do not travel read only one page.’ Het stond in het vorige boek dat ik las. Met misschien wel die gedachte zal Etta op die ene dag wakker zijn geworden. Maar het geldt ook andersom, omdat je mij mee op reis hebt genomen. Een onwaarschijnlijke en filmische reis. Niet alleen van de bijzondere Etta die op 83-jarige leeftijd besluit om het water te gaan zien en gaat lopen, lopen, zingen en lopen. Het gaat ook om de reis die ieder van hen in hun hoofd maakt. Ik voer, reed, danste, zwoegde, peinsde en huilde mee met de herinneringen van hun kindertijd en de oorlog.
Door de structuur, de vorm en je manier van schrijven is je roman een kunstwerkje geworden dat niet alleen op de meest bekende wijze als een (stoom)trein leest. Versnellen, ‘ritmisch we-stoppen-niet-we-stoppen-niet’, afremmen en plots tot een halte komen. Even stilhouden, door het raampje naar buiten kijken en weer optrekken.
De brief gaat hier verder: http://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2014/11/16/emma-hooper-etta-otto-russell-james/