In deze novelle beschrijft Simone de Beauvoir de dagen die haar moeder eind 1964 doorbracht op haar sterfbed. De ontluistering, de aftakeling, de vernedering, de pijn, de twijfel, de wroeging, alles brengt De Beauvoir in beeld.

Voor de meeste vrouwen is de verhouding tussen moeder en dochter een voortdurende beweging van toenadering en terugdeinzen, schrijft Joke Hermsen als ze in een essay verwijst naar deze novelle van De Beauvoir. In Een zachte dood spreekt De Beauvoir van ‘een beminde en gehate afhankelijkheid’.

Het beminnen en het haten, allebei krijgen ze woorden in deze novelle. Een aangrijpend relaas in kort bestek.