Als je op zoek bent naar een rustgevende roman, dan zit je goed bij Waar ik liever niet kom. Je gaat mee op reis met Caroline en ontdekt Azië door haar ogen. Aanvankelijk heeft ze een heel negatief beeld over Azië (en schrok ik soms wel van haar gedachten), maar gaandeweg groeit haar appreciatie voor het continent en wordt ze veel positiever.

Het boek heeft een traag tempo (vandaar ook het rustgevende gevoel dat je krijgt tijdens het lezen). Die vertraging is er voornamelijk omdat Liselotte Idema heel beschrijvend vertelt. De lezer wordt verwend met prachtige beschrijvingen van de omgeving in Azië, waardoor het echt lijkt of je zelf op vakantie bent. Soms was het voor mij wel iets té beschrijvend. Heel vaak heb ik gelezen dat Caroline van een flesje water drinkt, diep ademhaalt, of een sigaret opsteekt. Allemaal handelingen die niet elk hoofdstuk herhaald hoeven te worden.

Naar mijn smaak was de roman dus net iets té rustgevend. Ik miste een spanningsboog. Toen er mysterieuze brieven in het verhaal voorkwamen was ik meteen aan het speculeren wat die zouden kunnen zijn, maar er wordt nog net te weinig mee gedaan volgens mij.

Hoe dan ook heb ik erg genoten van Waar ik liever niet kom! Het is geen boek dat ik op mijn favorietenplankje ga zetten, maar toch heb ik genoten van mijn reis door Azië die ik dankzij dit boek heb kunnen maken.

Spoiler

Ik wil ook nog één ding vertellen over het einde, want dat vond ik erg teleurstellend. Het wordt al snel duidelijk dat ze op zoek is naar haar vader, maar ze vindt hem dus gewoon niet. Ik had graag gezien dat ze ofwel haar vader vond, ofwel dat we ook weer een stukje in Nederland konden volgen, zodat we konden zien hoe ze haar leven terug gaat opbouwen na dit avontuur. Meestal hou ik van open eindes, of onverwachte eindes, maar dit voelde gewoon nog niet helemaal af.