چند وقت پیش داشتیم با دوستی در مورد یکی از فرق‌های اکثرعلمی‌تخیلی‌ها با اکثر فانتزی‌ها حرف می‌زدیم، یا در واقع فرق بین خواننده‌ی غالب علمی‌تخیلی‌خون و خواننده‌ی غالب فانتزی‌خون، و رسیدیم به جایی که گفت خواننده‌ی فانتزی از فضا و شخصیت و دنیا لذت می‌بره، خواننده‌ی علمی‌تخیلی دنبال داستانه. و فکر می‌کنم یکی از جاهایی که همیشه به وضوح می‌تونستم این تفاوت رو بین دو گروه خواننده (نویسنده) ببینم، فانتزی‌های حماسیه. فانتزی‌های حماسی در جریان داستان اونقدری آدم رو شگفت‌زده نمی‌کنن که فضای دنیاشون، و شخصیت‌هاشون آدم رو به وجد میارن. احتمالاً پایان خیلی باورنکردنی‌ای ندارن، نه مثل علمی‌تخیلی‌ها، ولی دقیقاً به همین دلیله که من عاشقشونم. پر از ظرافت، پر از غافلگیری‌های ریز مطبوع، و این... وسوسه. این زمزمه‌ای که زیر گوش آدم می‌کنن برای این که تخیلش رو به کار بندازه، این دقیقاً چیزیه که من رو به سمت فانتزی می‌کشونه.

توی این کتاب، ما داریم با شخصیت‌ها کلنجار می‌ریم. چیزی که برای ما مهمه، نه خود داستان، که عاقبت شخصیت‌هاست. این که چه تصمیمی می‌گیرن، چطور تغییر می‌کنن، چطور رشد می‌کنن. هرچند باید صادقانه گفت گره‌های زیبا و حرکات غافلگیرانه‌ای داره آقای ابرکرومبی، ولی خب... من تا مغز استخونم فانتزی‌خونم.