چندروزه هی دارم برای نوشتن این ریویو دست دست می‌کنم.
حقیقتاً وقتي شروعش کردم انتظار داشتم در بهترین حالت ۳ بدم؛ اما به محض شروع جوری پرت شدم تو داستان که نتونستم بیام بیرون.
یک رمان به شدت گیرا و برای مخاطب ایرانی ملموسه. تفاهم های فرهنگی و کلمات یکسان باعث میشد حس کنم داستان تو ایران اتفاق افتاده و اگر بخوام خیلی روراست باشم، برای اولین بار به افغان‌ها توجه کردم.
مردمی که دائماً تو ایران می‌بینیمشون و به هزار و یک دلیل اکثراً دل خوشي ازشون نداریم…

شخصیت پردازی اینقدر قوی بود که من حتي نسبت به رفیق صمیمی بابای امیر هم حس مشخصي داشتم. همه اینقدر واقعی نوشته شده بودن که آدم لذت می‌برد.
امیر! آخ امیر خدا بگم چیکارت نکنه. شخصیتت طوری بود که نسبت به نسخه‌ی ۱۳ سالت گارد داشتم و برای نسخه‌ی ۳۰ سالت دلم می‌سوخت.
حسن… ترجیح میدم چیزی راجع بهت نگم...

بیشتر از اون چیزی که انتظار داشتم لذت بردم.
قطعاً سراغ کارهای دیگه‌ خالد حسیني می‌رم.
اولین ۵ ستاره سال جدیدم