راستش من برنامه‌ای برای ریویو نوشتن نداشتم، کلاً هم ریویونویس نیستم. خیلی وقت پیش‌تر یه دوستی به من اعتراض کرد که تو این ریویوی طوماری که روی فلان کتاب تألیفی رو نوشتی هیچ‌وقت روی ترجمه نمی‌نوشتی و دیدم حرف حق، دارم تبعیض قائل می‌شم و دیگه ریویو ننوشتم، جز همون جمله‌های کوتاه معمولم. بنابراین پیشاپیش بدونید که این «ریویو» نیست واقعاً.

بذارید بگم سندروم برای کیا جالبه و خوبه که بخونن: اگر از ژانر جنایی خوشتون میاد و دنبال یه علمی‌تخیلی-کاراگاهی با پلات چفت‌وبست‌دار هستید، سندروم براتون خوبه. اگر احتمالاً به عشق اعتقاد ندارید، یا دوست دارید در مورد این مسائل فکر کنید و ذهنتون درگیر شه، سندروم براتون خوبه. اگر از رومنس‌های معمول خوشتون نمیاد و دلتون می‌خواد خط داستان بر روابط و شخصیت‌ها ارجح باشه، احتمالاً سندروم رو بپسندید. فضای کتاب مثل بقیه‌ی کتاب‌های خانم کاظمیه، برای این می‌گم که دستتون بیاد اگر فضای دارک یا تیره‌ی گاتهام‌گونه می‌پسندید، احتمالاً سندروم هم راضی‌تون کنه.

سؤالی که برای من مطرحه، تو همه کتابای خانم کاظمی مطرحه یعنی، اینه که چرا انقدر کوتاهن؟ :)) یعنی من حس می‌کردم خیلی می‌شد بیشتر نوشت، بیشتر گفت، بیشتر پرونده رو کش داد حتی، ایده و دنیا پتانسیلش رو داشتن به نظرم. ولی خب بازم بحث سلیقه‌ست دیگه. این ریویو هم تصورات شخصی منه، که تصور می‌کنم این کتاب برای این گروه خواننده‌ها مناسب باشه و امیدوارم مخاطب‌هاش رو پیدا کنه. :)