Zweig okurken bir psikologun defterini karıştırıyormuş gibi hissediyorum; sanki karşısına çıkan her hastada bir nokta yakalıyor ve noktadan yola çıkarak bir öykü kuruyor ve bunları istifliyor. Bilinmeyen Bir Kadın'ın Mektubu'nda da Satranç'ta da hissettim bunu fakat hiçbirinde Olağanüstü Bir Gece'de olduğum kadar emin değildim. Düpedüz kleptomani anlatılıyor kitapta veya ben okuduğum novelladan kendi kafamda bir başka novella oluşturuyorum, diyorum ki işte "Zweig bir kleptomani hastasıyla tanışmış, slında hayatı çok düzgünmüş bu adamın fakat çalmakta bir haz duyuyormuş, çünkü düzgün hayatların heyecan namlı duyguyla bağlantısı kesikmiş ve bunun üzerinden Zweig bu hikayeyi yazmış."
Bu review üzerinden de reviewi yazan kişi şizofrenmiş gibi bir novella yazılabilir tabii.