Υπάρχουν παραπάνω από ένας τρόποι να διαβάσει κανείς αυτό το βιβλίο:

1) ως αναγνώστης αστυνομικού που διαβάζει αστυνομικό βιβλίο
2) ως αναγνώστης άσχετος με το αστυνομικό που διαβάζει αστυνομικό βιβλίο
3) ως αναγνώστης αστυνομικού που διαβάζει ένα wannabe ψυχολογικό-υπερφυσικό page-turner
4) ως αναγνώστης άσχετος με το αστυνομικό που διαβάζει ένα wannabe ψυχολογικό-υπερφυσικό page-turner.

Σε κανένα από τα άνωθεν σενάρια ο αναγνώστης αστυνομικού δεν θα καταφέρει να απολαύσει αυτό το βιβλίο γιατί, με απλά λόγια, ο "Υποβολέας" είναι ένα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ αστυνομικό βιβλίο.

Spoiler

Ο ιατροδικαστής βγάζει πόρισμα νεκροψίας χωρίς να έχει καν πτώματα στα χέρια του για... να κάνει νεκροψία, μόνο από ένα κομμένο μπράτσο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα θύματα είναι νεκρά και ότι μάλιστα αιτία θανάτου ήταν ο ακρωτηριασμός.

Δεν υπάρχει σε όλο το βιβλίο ίχνος αστυνομικής έρευνας, μόνο ανυπόστατες θεωρίες και σπασμωδικές κινήσεις βασισμένες στο "αστυνομικό δαιμόνιο", για τις οποίες στην πραγματική ζωή κόσμος θα έχανε τη δουλειά του.

Ανακαλύπτουν στοιχεία ζωτικής σημασίας χάρη στις τηλεπαθητικές ικανότητες ενός μέντιουμ. Και στην ύπνωση.

Υπάρχουν περισσότερες από μία αναληθοφάνειες που είναι το λιγότερο αστείες. Όπως το ανθρώπινο περίγραμμα στον τοίχο που έχει καλυφθεί από αίμα ή το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε να αυτοκτονήσει... δαγκώνοντας τους καρπούς του. Και δεν θέλω καν να μπω στο κομμάτι των οπτικοακουστικών ψευδαισθήσεων και του πώς λειτουργούν. Spoiler alert: δεν λειτουργούν όπως νομίζει ο συγγραφέας.

Το μυστήριο βασίζεται σε συμπτώσεις. Σε φάση, περνάει ο serial killer με το αμάξι του, εντελώς τυχαία μαζεύει το πλουσιόπαιδο, το πάει στην παράγκα του, του φέρνει κάποιον να σκοτώσει και εντελώς τυχαία το πλουσιόπαιδο αποδεικνύεται ότι έχει κι αυτό φλέβα serial killer. Ή ο Α και ο Β γνωρίζονταν και, όσο ψάχναμε τον Α πέσαμε πάνω στον Β ο οποίος δεν μας κίνησε υποψίες, αλλά τώρα ερευνώντας μια άσχετη υπόθεση και βρίσκοντας ένα άσχετο στοιχείο θυμηθήκαμε εντελώς τυχαία και βολικά ότι αυτό το στοιχείο κολλάει με τον Β, άρα ο Β είναι αυτός που ψάχνουμε.

Τέλος, η λύση του μυστηρίου αφήνει πάρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα, τα βασικότερα από τα οποία είναι: πώς ήξερε ο υποβολέας όλα όσα ήξερε, πότε συνάντησε αυτούς που συνάντησε, ποιο ήταν το κίνητρό του για να τα κάνει όλα αυτά, τι ρόλο ακριβώς βάραγε η Μίλα στη φαντασίωσή του κτλ κτλ.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο συγγραφέας αλλάζει διαρκώς οπτικές γωνίες και χρόνους, ακόμη και σε σημεία όπου δεν θα έπρεπε. Το generic περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία δεν μου άρεσε, θα προτιμούσα μακράν κάτι πιο συγκεκριμένο, κάτι το οποίο θα μπορούσα να οραματιστώ πώς μοιάζει και που θα με βοηθούσε να μπω μέσα στην ιστορία.

Τα μοναδικά ελαφρυντικά που βρίσκω στο βιβλίο είναι η πραγματικά πολύ αξιόλογη μετάφρασή του και το πόσο γρήγορα διαβάστηκε. Ίσως αν δεν είχα προετοιμαστεί να διαβάσω ένα αστυνομικό βιβλίο, να μην ήταν τέτοια η απογοήτευσή μου. Αλλά αυτό περίμενα και αυτό που έλαβα δεν ήταν αστυνομικό, ήταν ρυζόγαλο. Ωραίο το ρυζόγαλο, δεν λέω - ή, τέλος πάντων, μπορεί να είναι ωραίο άμα το φτιάξει κάποιος που ξέρει από ρυζόγαλα - αλλά εγώ ήθελα αστυνομικό.