Scan barcode
A review by mjhpjansen
Ga als een rivier by Shelley Read
5.0
Aangrijpend epos over liefde, verlies, kracht en je plek vinden in een harde wereld met de rivier als rode draad
Op een koele herfstochtend in 1948 is de zeventienjarige Victoria Nash op weg naar haar dorp Iola, Colorado wanneer ze bij een kruising iemand ontmoet die de weg vraagt. Deze ontmoeting zal op ingrijpende wijze haar hele verdere leven bepalen.
"Net zoals een enkele regenbui de oevers van een rivier kan uithollen en haar loop kan veranderen, zo zal de toevallige ontmoeting Victoria’s wereld op zijn kop zetten en uitwissen wie ze daarvoor was."
Shelley Read was zo'n 30 jaar lang hoofddocent literatuur en schrijven aan de Western Colorado University. Ze woont in de Elk Mountains in Colorado, USA en heeft geschreven over een zeer bijzondere bergstreek die ze heel goed kent, die uit elke vezel van haar lichaam ademt, omdat haar familie er al meer dan vier generaties woont. Deze verbondenheid met de streek, de worteling in die aarde, de kracht van de rivieren en de liefde voor de historie en vooral voor de natuur spatten van elke bladzijde af. Dit is een van de redenen waarom dit zo'n ongelooflijk sterk debuut is.
Een andere reden is de zeer bijzondere manier van vertellen. Waar veel boeken traag en stroperig worden wanneer natuur en omgeving uitgebreid beschreven worden en een vertellende ik-persoon op haast poëtische wijze haar gevoelens en gedachten deelt met de lezer, is dat hier zeker niet aan de orde.
Het leven van Victoria Nash en de dingen die ze meemaakt, passen bij het tijdsbeeld en het leven in een klein dorpje in de bergen. Eén met de natuur, levend met het ritme van alles wat groeit en bloeit, staan de pagina's niet steeds bol van de actie. Dit in combinatie met de uitgebreide beschrijvingen, flashbacks en mijmeringen doet je verwachten dat het niet opschiet in het boek, om dan te constateren dat je al over de helft bent. Het leest dus als een trein, wat mij echt verwonderde omdat het wel slowpace voelt. Het werd voor mij geen moment saai.
Spanning werd opgebouwd doordat er heel slim gebruik wordt gemaakt van flashforwards: de vertellende Victoria hint op dramatische gebeurtenissen waar zij al vertellend aan terugdenkt, maar die, omdat ze het verhaal chronologisch vertelt, nog niet aan de orde zijn geweest. Hierdoor ben je extra benieuwd naar wat er nog gaat komen.
De manier waarop Read de zinnen vormgeeft, speelt met taal en vergelijkingen trekt tussen het aarden van Victoria in het leven wat ze voor zichzelf opbouwt en de perzikbomen in hun nieuwe grond is magnifiek. Ook de rivier als rode draad voor de meest ingrijpende gebeurtenissen in haar leven raakt je in je ziel.
Dit verhaal is een prachtig, aangrijpend epos met meerdere lagen wat je even op je in moet laten werken. Het sneed door mijn ziel en heeft voor altijd een plekje in mijn hart gekregen.
Op een koele herfstochtend in 1948 is de zeventienjarige Victoria Nash op weg naar haar dorp Iola, Colorado wanneer ze bij een kruising iemand ontmoet die de weg vraagt. Deze ontmoeting zal op ingrijpende wijze haar hele verdere leven bepalen.
"Net zoals een enkele regenbui de oevers van een rivier kan uithollen en haar loop kan veranderen, zo zal de toevallige ontmoeting Victoria’s wereld op zijn kop zetten en uitwissen wie ze daarvoor was."
Shelley Read was zo'n 30 jaar lang hoofddocent literatuur en schrijven aan de Western Colorado University. Ze woont in de Elk Mountains in Colorado, USA en heeft geschreven over een zeer bijzondere bergstreek die ze heel goed kent, die uit elke vezel van haar lichaam ademt, omdat haar familie er al meer dan vier generaties woont. Deze verbondenheid met de streek, de worteling in die aarde, de kracht van de rivieren en de liefde voor de historie en vooral voor de natuur spatten van elke bladzijde af. Dit is een van de redenen waarom dit zo'n ongelooflijk sterk debuut is.
Een andere reden is de zeer bijzondere manier van vertellen. Waar veel boeken traag en stroperig worden wanneer natuur en omgeving uitgebreid beschreven worden en een vertellende ik-persoon op haast poëtische wijze haar gevoelens en gedachten deelt met de lezer, is dat hier zeker niet aan de orde.
Het leven van Victoria Nash en de dingen die ze meemaakt, passen bij het tijdsbeeld en het leven in een klein dorpje in de bergen. Eén met de natuur, levend met het ritme van alles wat groeit en bloeit, staan de pagina's niet steeds bol van de actie. Dit in combinatie met de uitgebreide beschrijvingen, flashbacks en mijmeringen doet je verwachten dat het niet opschiet in het boek, om dan te constateren dat je al over de helft bent. Het leest dus als een trein, wat mij echt verwonderde omdat het wel slowpace voelt. Het werd voor mij geen moment saai.
Spanning werd opgebouwd doordat er heel slim gebruik wordt gemaakt van flashforwards: de vertellende Victoria hint op dramatische gebeurtenissen waar zij al vertellend aan terugdenkt, maar die, omdat ze het verhaal chronologisch vertelt, nog niet aan de orde zijn geweest. Hierdoor ben je extra benieuwd naar wat er nog gaat komen.
De manier waarop Read de zinnen vormgeeft, speelt met taal en vergelijkingen trekt tussen het aarden van Victoria in het leven wat ze voor zichzelf opbouwt en de perzikbomen in hun nieuwe grond is magnifiek. Ook de rivier als rode draad voor de meest ingrijpende gebeurtenissen in haar leven raakt je in je ziel.
Dit verhaal is een prachtig, aangrijpend epos met meerdere lagen wat je even op je in moet laten werken. Het sneed door mijn ziel en heeft voor altijd een plekje in mijn hart gekregen.