پسر، انقدر خوب و معرکه بود که یادم رفت علامت بزنم خوندمش. :))
_________________________
کی فکرشو می‌کرد یه‌روز روی کاراکتر یه کتاب ایرانی کراش پیدا کنیم، یا یه کتاب ایرانی اینطوری خونمونو به جوش بیاره برای نوشتن و تشنه‌ترمون کنه برای خوندن. بعد از دلاور زند که سال‌ها پیش خوندم و بقیه‌ی کتاب‌های نادر ابراهیمی و ناامیدی مطلق از تألیفی‌های جدید، بالاخره دوباره برگشتم سمت کتاب‌های ایرانی و با هم آشتی کردیم. :)

بریم برای جلد چهار!👊🏼