For some reason, this book just couldn’t capture my attention.

4.5

Met Coetzee heb ik een aparte relatie. [b:Life and Times of Michael K|6193|Life and Times of Michael K|J.M. Coetzee|https://images.gr-assets.com/books/1327203650s/6193.jpg|2055648] heb ik nooit uit kunnen lezen omdat door het taalgebruik mijn nekharen overeind gingen staan. Na [b:In the Heart of the Country|238917|In the Heart of the Country|J.M. Coetzee|https://images.gr-assets.com/books/1325532300s/238917.jpg|2075155] dacht ik dat Coetzee en de hoofdpersoon rijp voor de psychiatrie waren. [b:Disgrace|6192|Disgrace|J.M. Coetzee|https://images.gr-assets.com/books/1385161943s/6192.jpg|1882981] vond ik echter wel prachtig.

Jongensjaren (ik heb de Nederlandse vertaling gelezen) speelt zich af in de jaren '50 in Zuid Afrika. Tijdens die periode wordt het land en het onderwijs gekenmerkt door het onderscheid tussen Afrikaners, Engelsen en kleurlingen. Het hoofdpersonage wil absoluut niet als Afrikaner bestempeld worden en voelt zich meer aangetrokken tot de Engelsen. In jongensjaren lees je onder meer over zijn innerlijke strijd als oudste zoon binnen het gezin. Hij veracht zijn moeder maar kan tegelijkertijd niet zonder haar. Hij weet dat hij haar continue kwetst maar hij kan er niet mee ophouden.

De plek waar hij zich thuis voelt is de boerderij. Niet Kaapstad, Worcester of Plumstead. Op de boerderij mag hij proeven aan het echte leven, het slachten van de dieren en het werken op het land samen met de knechten. Toch merkt hij dat hij niet volledig wordt opgenomen door de knechten. Ze blijven hek 'basie' noemen.

In Jongensjaren weet Coetzee op een subtiele manier grote onderwerpen aan te snijden. Een aantal van deze onderwerpen zijn: apartheid, identiteit en ontwikkeling. Ik vond het een aardig boek maar zou het niet snel nog een keer lezen.

In his slim (& slow) 1977 memoir of growing up in the bleak flatlands outside of Cape Town, South Africa’s Coetzee offers his most direct apartheid close-up—& maybe his most removed. He sketches his own post-WWII adolescence from such a distance that he writes his child-self in the 3rd person. This isn’t a “Mockingbird”-ish coming-of-ager. “Boyhood” is almost cruelly unsentimental. The Nobel winner can’t forgive his unhappy parents’ faults or his own youthful haughtiness. Young Coetzee doesn’t have the vocabulary to judge his country’s prejudices. But he witnesses them. “Childhood is…a time of gritting the teeth and enduring.”

Coetzee is an amazing writer who has remembered and captured the odd and curious nature of himself as a boy. I really enjoy his fiction but I couldn't seem to focus or find my rhythm with this book.

An portrayal of the author's childhood, and though painfully honest, it was at times so funny I had to call out to my son, hey listen to THIS!

I think often about the question of whether we can separate the character of an artist from his/her art, and I am more and more convinced that we cannot. Since reading Boyhood almost two years ago, I have not been able to pick up another Coetzee -- a shame, really, as Life and Times of Michael K and Disgrace were my favourites. All I can say is that read (auto)biography at your own risk.

Tempted to write about myself only in the third person for at least a week or so.