3.5 *

Aïe. Ce livre fait mal. Rapidement, on se prend d’affection pour la jeune Lou et l’on éprouve tout le mal de l’univers face à la jeune No. L’auteure nous fait lire et vivre des phrases chocs qui nous en mettent plein la gueule et qui font mal. J’ai le goût de pleurer et j’ai un mal de vivre et j’en besoin de trouver comment faire pour aider après une lecture comme celle-là. Ce livre nous ouvre les yeux et nous déchire le coeur. J’aimerais beaucoup en savoir plus sur cette auteure...elle est très intrigante et j’ai l’impression qu’il y a encore plus à découvrir.

This book was very flawed. I've heard the writing called beautiful, but to me it was full of cliches and stretched metaphors. Maybe that was to do with the translation but it annoyed me anyway.
I did enjoy the plot and the lesson, particularly in the first half of the novel, but it went downhill after that.
The main character, Lou, supposedly has an IQ of 160, but I just did not get that from her. Her stunted social skills seemed realistic, but the spiels about how her high functioning brain worked seemed juvenile, made up, and entirely unrealistic. The writer was obviously not a genius like Lou, so she didn't have any way to get into the head of a child prodigy. Which, in my opinion, made it a bad decision to choose to write from the point of view of one in the first place.
If I'm being honest though, my biggest issue was this book was that the love interest for 13 year old Lou was 17 year old Lucas. That just creeped me out. What is he doing chasing after girls who are said to be literally prepubescent?
And what was with that last page? It was unnecessary, confusing, and out of context - leaving me with a very bad taste in my mouth after finishing this novel.
All that said, I did enjoy reading a foreign novel, something I haven't done much of, and I liked the setting, moral, and character of No. So it does have some positives, but it was altogether just not to my taste.

“No et moi”

“Moi”, dat is Lou, een 13-jarige Parijse jongedame die zich nergens echt thuisvoelt. Lou is immers hoogbegaafd en sloeg 2 schooljaren over, waardoor ze de jongste is van de klas. Terwijl haar klasgenootjes naar de film gaan, uitgaan en het varken uithangen, zoekt Lou de logica achter dingen, rekent ze constant zaken uit in haar hoofd en kent ze de halve encyclopedie uit het hoofd. Groter kon het contrast niet zijn (“dites moi, quel temps fait-il dans vos spères?”).

“Imagine que tu es une voiture extrêmement moderne, équipée d’un nombre d’options et de fonctionalités, plus important que la plupart des voitures, que tu es plus rapide, plus performante. C’est une grande chance. Mais ce n’est pas si facile. Car personne ne sait exactement le nombre d’options dont tu disposes ni ce qu’elles te permettent de faire. Toi seule peux le savoir. Et puis la vitesse, c’est dangereux. Parce qu’à huit ans, ce n’est pas pour autant que tu connais le code de la route, ni que tu sais conduire. Il y a beaucoup de choses à apprendre: à rouler quand il pleut, à rouler quand il neige, à regarder les autres voitures, à les respecter, à te reposer quand tu as roulé trop longtemps….”

Maar ook thuis voelt Lou zich niet helemaal thuis. Sinds de dood van haar jongere zusje Thaïs, vlucht haar vader in het werk en stort haar moeder zich in een depressie. Het lijkt wel alsof Lou niet eens bestaat voor haar moeder.


"Dans les livres, il y a des chapitres pour bien séparer les moments, pour montrer que le temps passe ou que la situation évolue, et même parfois des parties avec des titres chargés de promesses, "La rencontre", "L'Espoir", "La Chute", comme des tableaux. Mais dans la vie il n'y a rien, pas de titre, pas de pancarte, pas de panneau, rien qui indique "attention danger, éboulements fréquents" ou "désillusion imminente". Dans la vie on est tout seul avec son costume, et tant pis s'il est tout déchiré.

Zelf vlucht Lou het liefst naar het station, waar ze naar de mensen kijkt en hun levens verzint. Daar, in dat station…. ontmoet zo No.

“No”, dat is No, een 18-jarige dakloze die een bewogen leven achter de rug heeft. No is een ongelukje. Het gevolg van een verkrachting, waardoor haar moeder als tiener plots de zorg kreeg over een kind. Na enkele opvangplaatsen te hebben geprobeerd, belandt No uiteindelijk op straat. Op straat, waar ze bedelt. Waar ze dagelijks op zoek moet naar een slaapplaats. Naar een hapje om te eten. Naar een glimlach. Maar niet naar vrienden, want, zo zegt ze zelf “dehors, on n’a pas d’amis”.

No en Lou komen elkaar per toeval tegen in het station; Lou al vluchtend en fantaserend; No de tijd passerend en proberend zo onopvallend mogelijk te blijven. Een eerste contact wordt gelegd en al gauw ontmoeten ze elkaar frequenter. Het feit dat Lou voor school een spreekbeurt moet houden, en besluit die te houden over de daklozenproblematiek in Parijs, met als kers op de taart een interview met een echte dakloze, helpt deze vriendschap een handje. De spreekbeurt wordt een succes (“il y a cette ville invisible, au Coeur de cette ville”) en zo worden de bander nauwer aangehaald.

“On est capable d’envoyer des avions supersoniques et des fusées dans l’espace, d’identifier un criminal a partir d’un cheveu ou d’une minuscule particule de peau, de créer une tomate qui reste trois semaines au réfrigérateur sans perdre une ride, de faire tenir dans une puce microscopique des milliards d’informations. Et on est capable de laisser moirir des gens dans la rue. On est capable de laisser des gens vivre au bord du périphérique….”

Wat volgt – ik wil het einde niet verklappen – is een prachtig verhaal over de vriendschap tussen 2 meisjes uit 2 totaal verschillende milieus en die toch zoveel gemeen hebben (ze hunkeren bijvoorbeeld allebei naar de liefde van hun moeder), over rechtvaardigheid, recht en onrecht, over de impact en gevolgen van bepaalde maatschappelijke problemen en fenomenen (verkrachting, daklozen, depressies, dronkenschap), over kansen krijgen en die al dan niet grijpen en over het leven in het algemeen. Een vrij zware boterham op een luchtige manier weergegeven zodat het nooit overheerst. Wat overheerst is de vriendschap.

Een aanrader!

I can’t stop thinking about this book - the writing is beautiful and the story manages to be both hopeful and despairing at the same time. I find myself wanting to know what will happen to both Lou and No, and whether they will ever meet again.